ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ 1,23-25
23 καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν.24 Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὑτοῖς,25 οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.
Γράφει ὁ Οἰκουμένιος μετήλαξαν, (εἶναι ἐκεῖνο πού σᾶς εἶπα δέν ἀλλάζω τή λέξη, μετήλλαξαν, μεταλλάσσω, θά πεῖ σοῦ δίνω καί μοῦ δίνεις. Δίνω τό παλιό μου αὐτοκίνητο καί παίρνω ἕνα καινούριο, ἤ τό αὐτοκίνητό μου καί παίρνω τό δικό σου αὐτοκίνητο, αὐτό λέγεται μεταλλάσσω καί μεταλλαγή) λέγει λοιπόν ὁ Οἰκουμένιος : «μετήλλαξαν ἔχοντες γάρ ἐκ φύσεως μεῖξιν νόμιμον (ἐκ φύσεως τί ὑπάρχει; ἡ νόμιμος μεῖξις, ὁ γάμος) μετήλλαξαν αὐτήν εἰς τήν παρά φύσιν», τήν ἀντάλλαξαν, νά τό πῶ ἔτσι (μετήλλαξαν) σέ μία κατάσταση παρά φύσιν. Εἶναι χαρακτηριστικό ἡ χρῆσις τῆς λέξεως μετήλλαξαν. Προσέξτε, ὅπου οἱ μέν ἄνθρωποι -μᾶς τὄπε λίγο πιό πάνω ὁ Ἀπ. Παῦλος- μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ καί τώρα ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά ἀλλάξουν τήν λειτουργικότητα τῆς φύσεως σέ πράξεις ἀφύσικες. Θά τό ἐξηγήσω πιό πολύ. Οἱ ἄνθρωποι μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ, τή γνώση τοῦ Θεοῦ μέ τήν εἰδωλολατρεία καί τώρα ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά γίνει αὐτή ἡ μεταλλαγή ἀνάμεσα στή σωστή λειτουργικότητα τῆς φύσεως, μέ ἀφύσικες μέ παρά φύσιν καταστάσεις. Ὅπως λέγει ἕνα ρητόν, ἄς τό ποῦμε, ὅτι «ἐν ἄλλοις μέν πταίομεν, ἐν ἄλλοις τιμωρούμεθα». Ἄφησαν τόν ἀληθινό Θεό, ἄφησαν τή γνώση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί αὐτό εἶναι πολύ χαρακτηριστικό τό μετήλλαξαν, καί πῆραν τό ἄλλο. Τί πῆραν; ἕνα ὑποκατάστατο τῆς φύσεως. Διότι ἡ φύσις εἶναι ἄλλο πρᾶγμα καί τό παρά φύσιν εἶναι ἄλλο πρᾶγμα. Ἀλλά καί τό χειρότερο ὅταν οἱ ἄνθρωποι, ἐδῶ εἶναι τώρα τό καταπληκτικό, βαφτίζουν, ὀνοματίζουν τό παρά φύσιν καί τό λέγουν κατά φύσιν. Αὐτό δά εἶναι μία ἀκόμη καί διανοητική διαστροφή. Εἶναι ... κι αὐτό ἔχει ἡ ἐποχή μας.
Μάλιστα ἐπιτρέψατέ μου μία μικρή παρένθεση. Ἄν κάποιος μοῦ πεῖ, μά τί μᾶς τά λέτε αὐτά, ἐμᾶς δέν μᾶς ἀγγίζουν αὐτά, δέν ξέρω ἄν ἀγγίζουν ἤ δέν ἀγγίζουν, μπορεῖ κάποτε κάτι νά κάναμε νά μετανοήσουμε κι ἀφοῦ τά λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὀφείλουμε νά τά ἀναφέρουμε. Ὥστε, πράξαμε κάτι; νά τό μετανοήσουμε καί νά ἐξομολογηθοῦμε. Δέν πράξαμε; Νά προφυλαχθοῦμε νά μήν πράξουμε, γνωρίζοντες, ἔχοντες ἐπίγνωση τί βάθος ἁμαρτίας εἶναι ὅλα αὐτά. Ἐδῶ ἔχουμε μίαν ἀλλοίωσιν ὅταν τό παρά φύσιν τό λέω κατά φύσιν καί τό κατά φύσιν τό ἀπορρίπτω. Εἶναι μία ἀλλοίωσις (προσέξτε!) νόμου καί φύσεως. Εἶναι αὐτό πού εἶδε ὁ Δανιήλ (6ος αἰών π.Χ.) σέ ὅραμα πού ἐκεῖ ἀναφέρεται ὁ προφήτης στόν ἀντίχριστο καί λέγει γι’ αὐτόν ὅπου «ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον» , θά σκεφθεῖ, (ὁ ἀντίχριστος) νά ἀλλοιώσει, λέγει, καί τούς καιρούς καί τόν νόμον. Ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ καιροί; Οἱ καιροί ἀγαπητοί μου εἶναι ἡ φύσις. Ὁ νόμος ποιός εἶναι; ὁ νόμος. Ἄν θέλετε ὁ νόμος πού δόθηκε ἀπό τό Θεό στούς ἀνθρώπους. Ἄν θέλετε εἶναι ἀκόμα ὁ νόμος ὁ γεγραμμένος ὡς συνείδηση στίς καρδιές μας. Κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ ὅτι εἶναι κάτι κανονικό τό «φονεύσεις». Ἀλλά τί; τό «οὐ φονεύσεις». Ὅτι εἶναι κάτι κανονικό καί φυσικό τό «κλέψεις». Ἀλλά τί; τό «οὐ κλέψεις». Εἶναι φυσικό νά λέμε τίμα τόν πατέρα σου καί τή μη τέρα σου. Αὐτά τά πράγματα μπορεῖ νά τά ἔδωσε ὁ Θεός καί νά τά ἀνανέωσε μέ τόν νόμο του, στήν πραγματικότητα ὅμως εἶναι γραμμένα μέσα στήν ἀνθρώπινη καρδιά ὡς συνείδηση. Καί βάσει αὐτῆς τῆς συνειδήσεως, τοῦ ἐμφύτου νόμου, πού λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος (τό λέει στήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή, θά τό βροῦμε πολύ ἀργότερα γιατί εἶναι λίγο μακρύτερα) εἶναι ἐκεῖνα ἀγαπητοί μου μέ τά ὁποῖα θά κριθεῖ ὁ κόσμος πού δέν γνώρισε τό Εὐαγγέλιο. Ἄ!, προσέξτε κάτι. Ὁ ἀντίχριστος λέγει θά ἀλλοιώσει, προσέξτε τό ρῆμα ἀλλοιώσει. Ἀλλοιώνω θά πεῖ νοθεύω. Δέν λέει θά καταργήσει, δέν εἶναι εὔκολο νά καταργήσουμε ἀλλά νά ἀλλοιώσουμε εἶναι εὐκολώτερο. Θά ἀλλοιώσει, λέγει, καί τόν νόμο, θά ἀλλοιώσει, λέγει, καί τούς καιρούς δηλ. τήν φύση.
Ἐάν ἀλλοιωθεῖ ὁ νόμος ἔ... θά λέγαμε εἴμεθα παράνομοι, ἐάν ἀλλοιωθεῖ ἡ φύσις εἴμεθα ἐκτός φύσεως, κι αὐτό εἶναι πολύ χαρακτηριστικό. Πρέπει νά σᾶς πῶ δέ ὅτι ὅταν φθάσουμε σέ μία ἐποχή πού μπορεῖ ἡ συγκεκριμένη ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας -μέ τήν ὁποία ἰδιαιτέρως ἀσχολεῖται ὁ Ἀπ. Παῦλος- ἀρχίσει νά ἐπικρατεῖ καί νά θεωρεῖται φυσική κατάστασις εἶναι κρατήσατέ το, σημεῖο τῶν ἐσχάτων. Διότι προετοιμάζεται ὁ δρόμος πρός τόν ἀντίχριστον. Ἔτσι λοιπόν θά λέγαμε σημεῖο τῶν ἐσχάτων; Μάλιστα. Θά σᾶς τό ἀναφέρω ... ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος λέει ὅτι ὅταν οἱ Χριστιανικοί λαοί (γιατί ὁ ἀρχαῖος κόσμος εἶχε τήν ὁμοφυλοφιλία) φθάσουν νά καθιερώνουν τήν ὁμοφυλοφιλία, τότε βρισκόμαστε στά ἔσχατα. Τό ἀκούσατε; Σημεῖον τῶν ἐσχάτων. Καί τά Σόδομα ( ἐξ οὗ καί σοδομισμός) στάθηκαν ἕνας ἱστορικός τύπος, τί περιμένει τά ἔσχατα ἀλλά καί τί περιμένει τούς ἀνθρώπους πού μετέρχονται τέτοιες καταστάσεις. Δηλ. ἡ κόλασις. Γιά ἕναν πού σκέπτεται ὑγιῶς εἶναι ἀδιανόητα πράγματα.
ΠΗΓΗ : ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ, ΟΜΙΛΙΑ 12η