Θά μπορούσαμε ἀγαπητοί μου νά ποῦμε ὅτι ὁ ὕμνος αὐτός πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, εἶναι ἕνας -οὕτως εἰπεῖν- δεύτερος Ἐθνικός ὕμνος τῶν Βυζαντινῶν, μετά τό «Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου». Τόση ἦταν ἡ ἀγάπη τῶν Βυζαντινῶν πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον. Κατά τήν παράδοση, ἐνῶ ἡ αὐτοκρατορία εἶχε πράξει πλῆθος ἁμαρτιῶν, κι ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἤθελε νά τήν τιμωρήσει καταστρέφοντάς την, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μεσίτευσε στόν Υἱό της, νά ἀναβάλλει τήν τιμωρία τῆς πόλεως. Ὅπως κάποτε ἔκανε ὁπροφήτης Ἰεζεκιήλ γιά τήν Ἱερουσαλήμ. Ἐκεῖνα τά φοβερά λόγια τοῦ Θεοῦ -τοῦ Θεοῦ Λόγου πάλι- καί στήν Παλαιά Διαθήκη πού ἀπάντάει στόν προφήτη : πέρας ἥκει, (τό τέλος ἔρχεται) τὸ πέρας ἥκει ἐπὶ τὰς τέσσαρας πτέρυγας τῆς γῆς. (τό τέλος ἦλθε στά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος, κατά τήν μεταφοράν, τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας )ἥκει τὸ πέρας ἐπὶ σὲ τὸν κατοικοῦντα τὴν γῆν, ἥκει ὁ καιρός, (ἔρχεται ὁ καιρός) ἤγγικεν ἡ ἡμέρα, (πλησίασε ἡ ἡμέρα) ...νῦν ἐγγύθεν ἐκχεῶ τὴν ὀργήν μου ἐπὶ σὲ καὶ συντελέσω τὸν θυμόν μου ἐν σοὶ καὶ κρινῶσε (θά σέ κρίνω) ἐν ταῖς ὁδοῖς σου (στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἔζησες) καὶ δώσω ἐπὶ σὲ πάντα τὰ βδελύγματά σου· 6 οὐφείσεται ὁ ὀφθαλμός μου, οὐδὲ μὴ ἐλεήσω, 1Ὁ προφήτης τότε ἐσίγησε διά τόν παλαιόν Ἰσραήλ. Καί ἡ Παναγία, κατά τήν Παράδοσιν, ἐσίγησε. Δέν εἶχε πλέον τίποτε νά πεῖ. Διότι ξεχείλισε τό ποτήρι, θά λέγαμε, τῶν ἁμαρτιῶν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, γιά νά ἔλθει πάλι νά ξεχειλίσει τώρα τό ποτήριτῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ.
Ἔτσι, ἐνῶ ἡ Πόλις ἀπήλαυσε τήν εὔνοια τῆς Θεοτόκου καί τήν προστασία της, τώρα ἔπρεπε νά τιμωρηθεῖ. Ἐπηκολούθησε ἡ Τουρκική κατοχή. Τετρακόσια ὁλόκληρα χρόνια. Καί ἡ Θεοτόκος δέν ἔφησε τόν Ἑλληνικό λαό. Διότι ἡ τιμωρία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, δέν ἦταν τιμωρία καταδικαστική. Ἀλλά ἦταν τιμωρία πρός ἐπανόρθωσιν. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς βρήκαμε πάλι πίσω τήν ἐλευθερία μας. Γιά νά δεῖτε τί σημαίνει τιμωρία καταδικαστική ἑνός λαοῦ, σας θυμίζω τήν αὐτοκρατορία τῆς Βαβυλῶνος· πού ὁ Θεός ἤδη προαναγγέλλει ὅτι θά τιμωρηθεῖ ἡ Βαβυλών καταδικαστικά. Καί πράγματι μέσα στήν ἱστορία ἡ Βαβυλών ὡς ταυτότητα ἐξηφανίσθη. Ὄχι ὅμως καί ἡ Ἐλλάς. Ἡ Ἑλλάς ἐτιμωρήθη. Ἡ Βυζαντινή Ατοκρατορίας συρρικνώθηκε, ἐσμικρύνθη ἀλλά ὄχι καταδικαστικά. Ἐξηφανίσθη. Βλέπετε τά χρόνια πολύ πρίν τό 1453, ἤδη κανα-δυό δεκαετίες πιό μπροστά ὑπεδουλώθη ἡ Ἑλλάς. Καί ἡ Θεσσαλία. Ἡ Μ. Ἀσία πρό πολλῶν δεκαετιῶν πίσω εἶχε ὑποδουλωθεῖστους Τούρκους. Καί διαρκῶς ἐσυρρικνοῦτο ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, ὥσετ ἔφθασε νά μείνει ὡς αὐτοκρατορία μόνο μία πόλις. Ἡ Κωνσταντινούπολις. Κι αὐτή ἔπεσε τό 1453. Ἔτσι ἐπηκολούθησαν 400 χρόνια Τουρκικῆς κατοχῆς.
Ἀλλά ἡ Θεοτόκος δέν ἄφησε τόν Ἑλληνικό λαό της. Κι ἐνῶ στά 1821 ξεσηκώνεται ὁ Ἑλληνισμός, στά 1822, ἕνα χρόνο μετά, κατόπιν ὑποδείξεως τῆς ἰδίας τῆς Θεοτόκου, βρίσκεται θαμμένη ἡ σεπτή της εἰκόνα στήν νῆσο Τῆνο.Γιά νά γίνει ἡ σεπτή της εἰκόνα, τό πανελλήνιο σύμβολο ὅλων τῶν Ἑλλήνων, πρός αὐτό τό πανάγιο πρόσωπό της. Καί εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἡ εἰκόνα αὐτή ... εἶναι πολύ μικρή στό μέγεθος, εἰκονίζει τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. Δέν εἶναι τυχαῖο. Θεωρήθηκε τό χαρούμενο μήνυμα τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Ἑλλάδος. Γι’ αὐτό γιορτάζουμε τήν 25η Μαρτίου καί τόν Εὐαγγελισμό τό δικό της γιά τήν ἀνθρωπότητα, ὅτι θά ἔλθει νά Ἐνανθρωπήσει ἀνάμεσά μας ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλληνικῆς μας πατρίδος. Ἔτσι ἡ Παναγία μας ἀγαπητοί ἐβοήθησε καί ξαναγινήκαμε κράτος».
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΟΜΙΛΙΩΝ : ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ : ΟΜΙΛΙΑ 70η :