«Θυμᾶμαι ἐκεῖνες τίς δύσκολες μέρες τῆς κατοχῆς, ἀγαπητοί, πού ὅλα ἦταν ἄσχημα, ὁ λαός μας ἔτρεχε στίς ἐκκλησίες, ἦταν γεμάτες οἱ ἐκκλησίες! Ὅταν ἐλευθερωθήκαμε, τότε οἱ πολλοί πιά δέν ἐκκλησιάζονταν. Τότε ἄρχισε καί τό ἄνοιγμα τῶν διασκεδάσεων καί τῆς ἐπανάληψης, δυστυχῶς, ἐκείνων τῶν φοβερῶν ἁμαρτιῶν, πού σήμερα δρέπομε ἐκείνους τούς καρπούς. Γιατί ἡ κακοπάθεια πού εἴχαμε ἀπό τήν πολεμική περιπέτεια δέν μᾶς συνέτισε, γιατί δέν φοβηθήκαμε τόν γνήσιο φόβο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά φοβηθήκαμε μήν ἔχομε χειρότερες καταστάσεις καί τρέχαμε στήν ἐκκλησία. Τελείωσε ἡ καταιγίδα; Βάλαμε τήν ὀμπρέλα στήν ἄκρη. Ἔχει καταιγίδα; Ἀνοίγομε τήν ὀμπρέλα. Ἔτσι, ἡ στάση μας ἀπέναντι στόν Θεό εἶναι στάση ὀμπρέλας. Ἔτσι, ὅταν τά πράγματα δέν πηγαίνουν καλά, τότε ἀνοίγομε τήν ὀμπρέλα, ὅταν τά πράγματα πηγαίνουν καλά, τότε δέν χρειαζόμαστε τό Θεό. Ὁ Θεός εἶναι στή γωνία».
(Πράξεις, ὁμιλία 85η)