«Ὁ π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ὁ ὁποῖος περιέτρεχε ὅλη τήν Ἑλλάδα, ἴσως καί νά πῆγε στό ἐξωτερικό, δέν ξέρω, πάντως περιέτρεχε ὅλη τήν Ἑλλάδα, θυμᾶμαι στήν Κηφισιά ἐρχόταν ἀπό τήν Πάρο. Ἐδῶ στή Λάρισα ἐρχόταν καί ἐξομολογοῦσε πολλούς. Ἐγώ δέ ἐπανειλημμένως τόν εἶχα δεῖ ἐδῶ στή Λάρισα στή δεκαετία τοῦ ’60. Ἔκανε καί κήρυγμα. Πήγαινε στόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο Λαρίσης. Εἶδα αὐτό τό δημοσίευμα καί παραξενεύτηκα. Λέει: «Γύρισα καί γύρισα, ἀλλά δέν βαριέσαι, οἱ ἄνθρωποι εἶναι οἱ ἴδιοι, δέν θέλουν νά διορθωθοῦν, δέν ἔχουν προκοπή, καί εὔχομαι», λέει ὁ π. Φιλόθεος Ζερβάκος, «εὔχομαι νά πεθάνω, νά μήν βλέπω αὐτή τήν κατάσταση. Κουράστηκα!». Αὐτό, ἀγαπητοί μου, συμβαίνει γιά κάθε πνευματικό. Ἄν μέ ρωτήσετε, θά σᾶς ἔλεγα τό ἴδιο [ἡ ὁμιλία ἔγινε τό 1999]. Δέν ξέρω τί προκοπή θά βρίσκομε στούς ἀνθρώπους μας, δέν ξέρω. Καί λέμε: «Μά, ἔτσι ὅπως σκέπτεται αὐτός ὁ ἄνθρωπος, εἶναι Χριστιανός; Δέν ἔχομε προκοπή καί αὐτό εἶναι τό πάρα πολύ δυσάρεστο. Ὡστόσο, ἡ Θεία Χάρις πάντα περιμένει, ἕτοιμη νά μᾶς δώσει τήν προκοπή μας, ἀρκεῖ νά ἀνοίξουμε τήν πόρτα στή Θεία Χάρη».
«Σοφία Σειράχ», ὁμιλία 121η