Η πτώση των πρωτοπλάστων συμπαρέσυρε και την κτίση στην φθορά και την ματαιότητα. Ο Θεός, σημειώνει ο άγιος Θεόφιλος Αντιοχείας, δημιούργησε εξ αρχής τα πάντα πολύ καλά ( Γεν. 1,31 : καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν), αλλά ο άνθρωπος με την αμαρτία τα κατέστρεψε. Ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει σχετικά: «φθαρτή γέγονε. Τίνος ένεκεν και δια τι; Δια σε τον άνθρωπον».
Ο απόστολος των εθνών Παύλος μας λέει : «Οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν» (Ρωμ 8, 22). Η κτίση μετά την πτώση συμπορεύεται με τον άνθρωπο. Πορεύεται και αυτή μέσα από στεναγμούς και ωδίνες, που προκαλεί ο κόσμος της αμαρτίας. Είναι το μοναδικό χωρίο μέσα στην Καινή Διαθήκη στο οποίο γίνεται άμεσα λόγος για τις συνέπειες της πτώσεως του ανθρώπου στην κτίση. Η κτίση στενάζει και ωδίνει, όπως και ο άνθρωπος, επειδή μετέχει και αυτή στην φθορά και ματαιότητα του κόσμου τούτου κάτω από το βάρος της αμαρτωλής συμπεριφοράς του ανθρώπου. Εξαιτίας του αμαρτήσαντος και συνεχιζόμενου να αμαρτάνει άνθρωπο η κτίσις υποφέρει.
