1η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ - ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΟΣΜΑΣ & ΔΑΜΝΙΑΝΟΣ - ΟΣΙΟΣ ΔΑΒΙΔ Ο ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ

ΟἱἍγιοι αὐτοὶ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀσία. Οἱ γονεῖς τους ἦταν ἄριστο πρότυπο χριστιανῶν συζύγων. Ὅταν ἡ μητέρα τους Θεοδότη ἔμεινε χήρα, ἀφιέρωσε κάθε προσπάθειά της στὴν χριστιανικὴ ἀνατροφὴ τῶν δύο παιδιῶν της, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ.

Τοὺς δύο ἀδελφοὺς διέκρινε μεγάλη εὐφυΐα καὶ ἐπιμέλεια, γι’ αὐτὸ καὶ σπούδασαν πολλὲς ἐπιστῆμες. Ἰδιαίτερα ὅμως, ἐπιδόθηκαν στὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, τὴν ὁποία ἐξασκοῦσαν σὰν διακονία φιλανθρωπίας πρὸς τὸν πλησίον. Θεράπευαν τὶς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἰδιαίτερα τῶν φτωχῶν, χωρὶς νὰ παίρνουν χρήματα, γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάστηκαν Ἀνάργυροι. Πολλοὶ ἀσθενεῖς ποὺ θεραπεύθηκαν ἤθελαν νὰ τοὺς εὐχαριστήσουν. Ἀλλὰ αὐτοί, δὲν δέχονταν τὶς εὐχαριστίες καὶ ἀπαντοῦσαν μὲ τὸν ὀρθὸ λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς:

«Ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμης καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ Θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων». Δηλαδή, ὅλος ὁ ὕμνος καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμη καὶ ἡ ἰσχύς, ἀνήκει στὸ Θεό μας, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Ἔτσι ταπεινὰ ἀφοῦ διακόνησαν σὲ ὅλη τους τὴ ζωὴ τὸν πλησίον, πέθαναν εἰρηνικὰ καὶ ἐτάφησαν στὴν τοποθεσία Φερεμά.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.

Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν· δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείου Πνεύματος, τῇ χειρουργίᾳ, θεραπεύετε, παντοίας νόσους, σὺν Κοσμᾷ Δαμιανὲ οἱ Ἀνάργυροι· ὁ γὰρ Σωτὴρ ἰατροὺς ὑμᾶς ἔδειξεν, εἰς περιποίησιν πάντων καὶ ἴασιν· ὅθεν ῥύσασθε, παθῶν δυσαλθῶν καὶ θλίψεων, τοὺς ποθῷ τῷ ναῷ ὑμῶν προστρέχοντας.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἐκ τῆς Ἀσίας ὥσπερ δύο ἀστέρες, ἐξανατείλαντες Ἀνάργυροι θεῖοι, τῇ οἰκουμένῃ λάμπετε θαυμάτων ταῖς αὐγαῖς, νόσους μὲν ἰώμενοι, καὶ δεινὰς καχεξίας, χάριν δὲ παρέχοντες, τοῖς πιστοῖς εὐρωστίας, Δαμιανὲ θεόφρον καὶ Κοσμᾶ, χειμαζομένων, λιμένες πανεύδιοι.

Μεγαλυνάριον.
Οἷά περ θεράποντες ἰατροί, ψυχῶν καὶ σωμάτων, ἀσθενείας ὀδυνηράς, ἰάσασθε τάχος, ἀρρήτῳ ἐπισκέψει, ἡμῶν θαυματοβρύται, σοφοὶ Ἀνάργυροι.

Ὅσιος Δαβὶδ

-->

Καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Γαρδινίτζα, ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὸ Ταλάντιο, τόπος παραθαλάσσιος ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Εὔβοια.

Ἔζησε ὅταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἦταν ὁ Ἱερεμίας, περὶ τὸ 1519. Τὸν πατέρα του ἔλεγαν Χριστόδουλο καὶ ἦταν ἱερέας, τὴν δὲ μητέρα του Θεοδώρα. Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ εἶχε ἄλλον ἕναν ἀδελφὸ καὶ δυὸ ἀδελφές.

Ἀπὸ μικρὸς ὁ Ὅσιος ἔδειξε ἐξαίσια μορφὴ καὶ ἔμαθε ἄριστα τὰ ἱερὰ γράμματα. Σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν ὑποτάχθηκε σ’ ἕναν ἅγιο γέροντα, τὸν Ἀκάκιο, ποὺ τὸν ἐκπαίδευσε στὶς ἀρετὲς τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ ἀπὸ τότε ὁ Ὅσιος Δαβὶδ κάνει μία φοβερή, σύμφωνα μὲ τὸν βιογράφο του, πνευματικὴ πορεία, διδάσκοντας τὴν ἔμπρακτη ἀρετὴ καὶ κάνοντας διάφορα θαύματα. Προεῖδε τὸν θάνατό του καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ καὶ μὲ μεγάλη ἁγιότητα τὴν 1^η Νοεμβρίου.

Βιογραφία του συνέγραψε ὁ μαθητής του Χριστόφορος μοναχὸς καὶ Ἀκολουθία του ὁ Ἐπίσκοπος Ταλαντίου Νεόφυτος ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Μονὴ τοῦ Ὅσιου Δαβὶδ ὑπάρχει στὴν Εὔβοια.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Μέγα εὕρατο, Εὔβοια κλέος, τὸν πανένδοξον, Δαβὶδ τὸν θεῖον, ὡς ἱερᾶς ἀρετῆς καταγώγιον, καὶ τοῦ Χριστοῦ ὀπαδὸν ἀληθέστατον, καὶ τῶν Ὁσίων ἁπάντων ἐφάμιλλον. Διὸ Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

-->

ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ :

• Αγία Ελένη η Παρθενομάρτυς από τη Σινώπη

• Αγίες Κυριαίνα και Ιουλιανή

• Άγιοι Καισάριος, Δάσιος, και άλλοι πέντε Μάρτυρες, Σάββας, Σαβινιανός, Αγρίππας, Αδριανός και Θωμάς το νήπιο

• Άγιοι Ιωάννης ο Επίσκοπος και Ιάκωβος ο Πρεσβύτερος

• Άγιος Ερμινίγγελδος

• Άγιοι Ιάκωβος ο νέος Οσιομάρτυρας από την Καστοριά και οι δύο μαθητές του Ιάκωβος ο Διάκονος και Διονύσιος ο Μοναχός

• Αγία Θεολήπτη

• Άγιοι Κυπριανός και Ιουλιανή
  
  
  ΠΗΓΕΣ : ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ : "ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ"

 

«Ξέρετε, τό νά κάνεις παιδιά, γιά τόν πατέρα εἶναι μία γιά τή μητέρα εἶναι δέκα φορές ἡρωισμός; Δόξα τῷ Θεῶ, εἶμαι ἄγαμος, ἀλλά τό καταλαβαίνω. Εἶναι ἡρωισμός γιά μιά γυναῖκα νά γεννήσει καί νά μεγαλώσει καί νά ἀναθρέψει παιδιά. Ἐγώ σᾶς τό λέγω, ὑποκλίνομαι σέ τέτοιες μητέρες καί σέ τέτοιους πατέρες [σέ πολύτεκνους, ὅπως ἀνέφερε σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας]».

(Ἀπαντήσεις ἀποριῶν, ὁμιλία 186η)

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ : "ΣΤΕΛΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΛΗΓΕΣ" ;

«Μέ τήν ἡδονιστική ζωή μετερχόμεθα τήν τεχνική, νά μᾶς ἀποδώσει τά ἀγαθά τῶν ἡδονῶν μας, πιέζοντας τήν τεχνική, μολύνουμε τήν ἀτμόσφαιρα, μολύνοντας τήν ἀτμόσφαιρα, ἐπιφέρομε τίς πληγές τῆς Ἀποκάλυψης ἐπάνω στόν πλανήτη μας. Ἄρα, οἱ πληγές προέρχονται ἀπό τά χέρια τῶν ἰδίων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός βλέποντας τήν κακή μας προαίρεση, ὅτι ἀγαπᾶμε τίς ἡδονές μας, μᾶς ἀφήνει νά καταστρέψουμε τή δημιουργία. Αὐτό ὅμως στή γλῶσσα τῆς Γραφῆς ἔτσι διατυπώνεται: «Στέλνει ὁ Θεός πληγές».

            (Σειράχ, ὁμιλία 119η)

H OIKOΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΦΟΝΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ - ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΕΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΩΣ ΑΝΤΙΔΟΤΟ

Ἡοἰκονομικὴκρίση “δολοφονεῖ” τοὺς ἝλληνεςἩ κρίση ἀπειλεῖ τὴ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ὑγεία τῶν Ἑλλήνων. Ἀνησυχητικὰ τὰ στοιχεῖα γιὰ τὴν κατάθλιψη καὶ τὰ καρδιαγγειακὰ νοσήματα. Ἡ συνεχιζόμενη οἰκονομικὴ κρίση, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ ἀβέβαιο μέλλον καὶ τὴ γενικευμένη ἀνασφάλεια, αὐξάνει δραματικὰ τοὺς δεῖκτες καταθλίψεως στὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ καὶ ἀπειλεῖ τὴ σωματική του ὑγεία, ἐπισημαίνουν οἱ ἐπιστήμονες.
Στὴν χώρα μας ὑπολογίζεται ὅτι τὸ 25% τῶν ἀνδρῶν καὶ τὸ 33% τῶν γυναικῶν(περίπου 850.000 Ἕλληνες καὶ 1,1 ἑκατ. Ἑλληνίδες) πάσχουν ἀπὸ ἤπια ἕως σοβαρὴ κατάθλιψη. Σύμφωνα μὲ τοὺς εἰδικούς, ἡ οἰκονομικὴ κρίση ἀποτελεῖ στὶς μέρες μας τὴν κύρια αἰτία αὐξήσεως τῶν κρουσμάτων καταθλίψεως, σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ἐκτιμᾶται ὅτι ἡ νόσος ἐπηρεάζει 350 ἑκατομμύρια ἀνθρώπους καὶ σύμφωνα μὲ τὰ ἀποτελέσματα παγκόσμιας ἔρευνας γιὰ τὴν ψυχικὴ ὑγεία, ποὺ διεξήχθη πρόσφατα σὲ 17 χῶρες, περίπου 1 στὰ 20 ἄτομα ἀνέφερε ὅτι εἶχε ἕνα ἐπεισόδιο καταθλίψεως τὸν προηγούμενο χρόνο.

Ἡ νόσος μπορεῖ νὰ προσβάλλει ἄτομα ἀπὸ ὅλα τὰ κοινωνικὰ στρώματα καὶ σὲ ὁρισμένες βαριὲς περιπτώσεις εἶναι δυνατὸν νὰ ὁδηγήσει σὲ αὐτοκτονία, ἐπισημαίνουν οἱ εἰδικοί. Κάθε χρόνο σὲ ὅλο τὸν κόσμο χάνονται περίπου 1 ἑκατομμύριο ζωὲς ἐξ αἰτίας τῶν αὐτοκτονιῶν, γεγονὸς ποὺ μεταφράζεται σὲ περίπου 3.000 θανάτους σὲ καθημερινὴ βάση.
Τὰ παραπάνω τόνισε κατὰ τὴ διάρκεια συνέντευξης Τύπου μὲ ἀφορμὴ τὴν διεξαγωγὴ τοῦ 18ου Πανελληνίου Συνεδρίου Ἐσωτερικῆς Παθολογίας (18 – 20 Ὀκτωβρίου, στὴν Ἀθήνα), ὁ καθηγητὴς Ψυχιατρικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Χαράλαμπος Παπαγεωργίου.
Σύμφωνα μὲ τὸν Παγκόσμιο Ὀργανισμὸ Ὑγείας, μέχρι τὸ 2020 ἡ κατάθλιψη θὰ εἶναι ἡ δεύτερη σημαντικὴ αἰτία ἀνικανότητας γιὰ ἐργασία καὶ μέχρι τὸ 2030 ἡ πρώτη, ἐὰν δὲν ληφθοῦν δραστικὰ μέτρα γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή της. Ὅπως εἶπε ὁ κ. Παπαγεωργίου, ἡ ἄμεση καταπολέμηση τῆς καταθλίψεως μέσῳ ἀποτελεσματικῶν στρατηγικῶν προλήψεως καὶ θεραπείας, μὲ τὴν συνεργασία τόσο τῶν Ὑπηρεσιῶν Ψυχικῆς Ὑγείας ὅσο καὶ ὁλόκληρης τῆς κοινωνίας, ἀποτελεῖ σήμερα ἀδήριτη ἀνάγκη.
Ἡ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ὑγεία τῶν Ἑλλήνων βρίσκεται σὲ “κρίσιμο σταυροδρόμι”, σύμφωνα μὲ τὸν πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Ἐσωτερικῆς Παθολογίας (ΕΕΕΠ), καθηγητὴ Παθολογίας, Ἐνδοκρινολογίας, Μεταβολισμοῦ καὶ Σακχαρώδη Διαβήτη τῶν Πανεπιστημίων Ἀθηνῶν καὶ Οὒλμ Γερμανίας, Σωτήρη Ράπτη, καθώς «οἱ σύγχρονοι “δολοφόνοι” τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους συνεχίζουν ἀκάθεκτοι τὴ δράση τους”.

 

 

«Ἡ ψυχή ἐκ κατασκευῆς ἀναζητᾶ τή χαρά».

(Σειρά Ε΄,ὁμιλία 12η)

«Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιά τή χαρά. Ψάχνει νά τή βρεῖ. Ἡ χαράεἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη, ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα, αὐτά ἔρχονται ὅλα ἀπό ἔξω, εἶναι ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, ἀνακλῶνται σέ μᾶς, πέφτουν σέ μᾶς καί ἄν ἔχομε σπουδαία ψυχή, καθαρή, ἀνακλῶνται στό Θεό. Ἡ ψυχή μας νά εἶναι καθρέπτης ὄχι σπασμένος. Ἕνας Πατέρας λέει: «Τά δῶρα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνας ὠκεανός. Τί δοχεῖο κρατᾶς, τόση ποσότητα θά πάρεις». Δέν εἶναι τί θά μᾶς δώσει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς σέ ποιά κατάσταση εἴμαστε γιά νά δεχτοῦμε αὐτό πού θά μᾶς δώσει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἄν δέν ἔχομε χαρά, πρέπει νά ἀμφιβάλλομε γιά τήν πνευματική μας ζωή. Θέλετε πάντοτε νά ἔχετε χαρά; Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε».

(Πρός Θεσσαλονικεῖς Α΄,ὁμιλία 17η)

Θεσσαλονίκη: Οἱ Εὐέλπιδες μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τραγουδοῦν τὸ "Μακεδονία Ξακουστὴ"

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012 - Κυριακὴ ΚΑ' (Ζ' Λουκᾶ) [Τῆς φωτοφόρου Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας] - Θεραπεία τῆς αἱμοῤῥοούσης καὶ ἀνάστασις τῆς θυγατρὸς τοῦ Ἰαείρου

Σκέπη σου, Ἁγνή, σκέπεις καὶ περιθάλπεις
Τοὺς πίστει ἀφορῶντας πρὸς σέ, Παρθένε.
Μητρὸς Θεοῖο Σκέπη Ἑλλάδα θειόφρονα καλύπτει.

Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν εν ταπεινώσει και αφανεία. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.

Η Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ εορτάζει την 1η Οκτωβρίου. Η Εκκλησία της Ελλάδος όμως, την έχει μεταθέσει στις 28 Οκτωβρίου, όπου η Ελλάδα γιορτάζει το μεγάλο γεγονός της διασώσεως και απελευθερώσεως της από τον Ιταλογερμανικό ζυγό. Την Ακολουθία που ψάλλεται αυτή την ημέρα την έγραψε ο Αγιορείτης Μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης και εγκρίθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 21 Οκτωβρίου 1952 μ.Χ. όπου και αποφασίστηκε ο συνεορτασμός της εορτής της Αγίας Σκέπης και της Εθνικής επετείου του «ΟΧΙ» (Συνοδικές Εγκύκλιοι, Τόμος Β', Αθήνα 1956, σελ. 649).

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ.δ’. Θεοτόκε Ἀειπάρθενε.
Θεοτόκε Ἀειπάρθενε, τὴν ἁγίαν σοῦ Σκέπην, δι' ἧς περισκέπεις, τοὺς εἰς σὲ ἐλπίζοντας, κραταιὰν τῷ Ἔθνει σου καταφυγὴν ἐδωρήσω‧ ὅτι ὡς πάλαι καὶ νῦν θαυμαστῶς ἡμᾶς ἔσωσας, ὡς νοητὴ νεφέλη, τὸν σὸν λαὸν περιβαλοῦσα. Διὸ δυσωποῦμεν σε, εἰρήνην τῇ πολιτείᾳ σου δώρησαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀvuμνοῦμεν τάς χαρίτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ, ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Θ´ 1 - 7

¹Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε Ἅγιον κοσμικόν. ²σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται Ἅγια. ³μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων, ⁴χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος Ἀαρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, ⁵ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. ⁶Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, ⁷εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων,

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ΛΟΥΚΑΣ Η’ 41-56

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, ᾧ ὄνομα  Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ  Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, 42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν.  Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. 43 καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, 44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. 45 καὶ εἶπεν ὁ  Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; 46 ὁ δὲ  Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. 47 ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. 48 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. 49  Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. 50 ὁ δὲ  Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. 51 ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ  Ἰωάννην καὶ  Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. 52 ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν ἀλλὰ καθεύδει. 53 καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. 54 αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. 55 καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. 56 καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.41 καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα  Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ  Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, 42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν.  Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. 43 καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, 44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. 45 καὶ εἶπεν ὁ  Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; 46 ὁ δὲ  Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. 47 ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. 48 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. 49  Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. 50 ὁ δὲ  Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. 51 ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ  Ἰωάννην καὶ  Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. 52 ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν ἀλλὰ καθεύδει. 53 καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. 54 αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. 55 καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. 56 καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ ΑΓΙΟΙ

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ & ΝΕΟΝΙΛΛΗ οι σύζυγοι και τα παιδιά τους ΣΑΡΒΗΛΟΣ, ΝΙΤΑΣ, ΙΕΡΑΞ, ΘΕΟΔΟΥΛΟΣ, ΦΩΤΙΟΣ, ΒΗΛΗ και ΕΥΝΙΚΗ

• Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, ο Σαββαΐτης

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΡΤΕΜΙΔΩΡΟΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ, ΑΦΡΙΚΑΝΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΠΟΜΠΗΪΟΣ, ΦΩΚΑΣ και άλλοι 36 Αφρικανοί ΜΑΡΤΥΡΕΣ

• ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΦΙΡΜΙΛΙΑΝΟΣ, Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, και ΜΕΛΧΙΩΝ Πρεσβύτερος Αντιοχείας

• Η ΑΓΙΑ ΦΕΒΡΩΝΙΑ

• Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ, ο Ιερομάρτυρας

• Η ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ, μητέρα του Αγίου Κυριάκου

• Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ο Α' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΓΓΕΛΗΣ, ΜΑΝΟΥΗΛ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ & ΝΙΚΟΛΑΟΣ "εκ Μελάμπων Κρήτης".

• Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ, Αρχιεπίσκοπος Σερβίας

• Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΡΑΜΙΟΣ, επίσκοπος Εφέσου

• Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ, της Λαύρας των Σπηλαίων Κιέβου (Ρώσος)

• Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΒΑΝ (Ιρλανδός)

• Η ΑΓΙΑ LIOBA (Βρεταννίδα)

• Ο άγιος Διομήδης

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ & ΝΕΟΝΙΛΛΗ οι σύζυγοι και τα παιδιά τους ΣΑΡΒΗΛΟΣ, ΝΙΤΑΣ, ΙΕΡΑΞ, ΘΕΟΔΟΥΛΟΣ, ΦΩΤΙΟΣ, ΒΗΛΗ και ΕΥΝΙΚΗ

Ήταν μια πραγματική "κατ' οίκον εκκλησία"1. Οικογένεια αληθινά χριστιανική, με μια ψυχή, με μια καρδιά και το ίδιο φρόνημα. Όταν άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ειδοποίησαν τους δύο συζύγους ότι κινδυνεύουν να συλληφθούν. Τότε ο Τερέντιος και η Νεονίλλη σκέφθηκαν να φύγουν μακριά, προκειμένου να προστατέψουν τα παιδιά τους, ή να μείνουν και να περιμένουν με γενναιότητα οποιοδήποτε μαρτύριο; Οι πέντε γιοι και οι δύο θυγατέρες τούς έδωσαν αποφασιστική απάντηση. Γιατί να φύγουν; Ο διωγμός είχε εξαπλωθεί παντού. Έπειτα, η αναχώρησή τους θα ενέσπειρε τον πανικό στους εκεί χριστιανούς. Και το σπουδαιότερο, η Εκκλησία δεν ενισχύεται από φυγάδες, αλλά από μάρτυρες και αθλητές. Έτσι, όλη η οικογένεια αποφάσισε να μείνει σταθερή στην απόφασή της. Και όλοι μαζί, αφού ομολόγησαν τον Χριστό, πέθαναν με αποκεφαλισμό.
1. Α' προς Κορινθίους ιστ' 19.

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.Νόμω φύσεως, συνδεδεμένοι, κράτος πίστεως, ένδεδυμένοι, μαρτυρίου την όδόν διηνύσατε, συν Νεονίλλη θεόφρον Τερέντιε, και ή των Παίδων υμών έπτάς ένθεος. Και νυν άφεοιν, αιτήσασθε παμμακάριστοι, τοις μέλπουσιν υμών την θείαν άθλησιν.

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, ο Σαββαΐτης

Λόγιος μοναχός ο όσιος Στέφανος στη Λαύρα του αγίου Σάββα, έζησε τον 8ο αιώνα μ. Χ. Η ασκητική του ζωή, συνοδευόταν από μεγάλη αγάπη στη μελέτη και από την αξιόλογη επιδεξιότητα της Ιερής ποίησης. Αγαπούσε τους αγώνες για την ορθόδοξη αλήθεια και πρόθυμα μετείχε στον πόλεμο κατά των αιρέσεων. Συχνά απέφευγε κάθε λογής ανθρώπινης επικοινωνίας και ζούσε εντελώς μόνος σε διάφορα ερημικά μέρη. Εκεί αγαπούσε να παρατηρεί τη φύση και να μεταρσιώνεται με την προσευχή. Επίσης χάιδευε τα ελάφια, που τον πλησίαζαν συναισθανόμενα και αυτά την αγαθότητα και την παιδική αφέλεια της ψυχής του. Τέλος, ο ερημοπολίτης Στέφανος ο Σαββαΐτης, βάσταξε και τα βάρη του επισκόπου, μετά από επίμονες παρακλήσεις. Πέθανε διδάσκοντας και οικοδομώντας το λαό με το χρηστό, άμεμπτο και φιλάνθρωπο παράδειγμά του.

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.Στέφος είληφας, της ευδοκίας, στέφος γεγονός, της Εκκλησίας, επωνύμως παναοίδιμε Στέφανε· συ γαρ ένθέοις στεφόμενος χάρισι, δι' ευσέβειας ποικίλως διέπρεψας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΡΤΕΜΙΔΩΡΟΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
Μαρτύρησαν δια ξίφους. (Οι ίδιοι της 26ης Οκτωβρίου).

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ, ΑΦΡΙΚΑΝΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΠΟΜΠΗΪΟΣ, ΦΩΚΑΣ και άλλοι 36 Αφρικανοί ΜΑΡΤΥΡΕΣ
Μαρτύρησαν τον 3ο αιώνα μ. Χ. επί αυτοκράτορας Δεκίου. Συνελήφθησαν και υπέστησαν σειρά βασανιστηρίων, χωρίς να ανακαλέσουν την ομολογία της χριστιανικής τους πίστης. Τότε διέσχισαν τις σάρκες τους με πυρωμένα σιδερένια νύχια και στο τέλος τους αποκεφάλισαν.

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΦΙΡΜΙΛΙΑΝΟΣ, Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, και ΜΕΛΧΙΩΝ Πρεσβύτερος Αντιοχείας
Και οι δύο αγωνίστηκαν κατά των αιρετικών. Τον Φιρμιλιανό αναφέρει με στοργή ο Μέγας Βασίλειος. Σε σύνοδο, που ο Αρχιεπίσκοπος αυτός συγκάλεσε στο Ικόνιο, αποφασίστηκε να βαπτίζονται οι αιρετικοί που ήθελαν να προσέλθουν στην αληθινή Εκκλησία.

Η ΑΓΙΑ ΦΕΒΡΩΝΙΑ
Αυτή ήταν θυγατέρα του βασιλιά του Βυζαντίου Ηρακλείου (610-641). Αφού έζησε με πνεύμα Θεού, απεβίωσε ειρηνικά.

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ, ο Ιερομάρτυρας
Ό Άγιος αυτός αφού φανέρωσε τον Τίμιο Σταυρό στην Αγία Ελένη, κατόπιν αναδείχτηκε επίσκοπος Ιεροσολύμων. Όταν το 361 ο Ιουλιανός ο Παραβάτης εκστράτευσε κατά των Περσών και πέρασε από την Ιερουσαλήμ, έμαθε για τον Κυριάκο και αφού τον κράτησε, τον ανάγκαζε να θυσιάσει στα είδωλα. Αλλά ο Κυριάκος, όχι μόνο δεν θυσίασε αλλά και ήλεγξε τον Ιουλιανό. Τότε αυτός του έκοψε το δεξί χέρι. Κατόπιν έχυσε καυτό μολύβι στο στόμα του και τον έβαλε να πλαγιάσει σε χάλκινο πυρακτωμένο κρεβάτι. Έπειτα, τον έβαλαν μέσα σ' ένα καζάνι, που ήταν γεμάτο με βραστό λάδι. Εκεί τον κάρφωσαν με ακόντιο και έτσι μαρτυρικά, αλλά ένδοξα, παρέδωσε το πνεύμα του.

Η ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ, μητέρα του Αγίου Κυριάκου
Ή αγία Άννα, μητέρα του πιο πάνω Αγίου Κυριακού, όταν έμαθε τα μαρτύρια του γιου της, έτρεξε να τον δει και να τον ενθαρρύνει. Τότε συνελήφθη και αυτή, και αφού την κρέμασαν από τις τρίχες της κεφαλής της, την έκαψαν ζωντανή με αναμμένες λαμπάδες.

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ο Α' Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Γεννήθηκε στην Αδριανούπολη της Θράκης, από τους ευσεβείς γονείς Γεώργιο και Ευφροσύνη. Το πρώτο του όνομα ήταν Αλέξιος και ήταν άνθρωπος μεγάλης εγκράτειας και σωφροσύνης. Ασκήτευσε στο Άγιο Όρος και στο μοναστήρι του Γάνου. Πατριάρχευσε δύο φορές. Την πρώτη φορά διαδέχτηκε τον Γρηγόριο, τον Κύπριο (1289-1293) και τη δεύτερη φορά (1303-1311) τον Ιωάννη IB'. Κατόπιν αποσύρθηκε του θρόνου και μόνασε σε κάποια Μονή, όπου απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 100 χρονών. Τη βιογραφία του συνέγραψε ο Ιωάννης Καλόθετος, σύγχρονος του Γρηγορίου Παλαμά και η μετάφραση αυτής έγινε από τον Αγάπιο Λάνδο στον "Νέο Παράδεισο".

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΓΓΕΛΗΣ, ΜΑΝΟΥΗΛ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ & ΝΙΚΟΛΑΟΣ "εκ Μελάμπων Κρήτης".

Όλοι γεννήθηκαν στο χωριό Μέλαμπες Ρεθύμνου Κρήτης, από γονείς ευσεβείς χριστιανούς. Ο Αγγελής και ο Μανουήλ ήταν γνήσια αδέλφια, γιοι του Ιωάννη Ρετζέπη. Ο Γεώργιος ήταν γιος του Κων/νου Ρετζέπη. Ο Νικόλαος ήταν γιος κάποιου άλλου Ιωάννη Ρετζέπη. Όλοι δηλαδή ήταν από την ίδια οικογένεια, πλούσιοι, διακεκριμένοι για την ανδρεία τους, έγγαμοι με παιδιά και απολάμβαναν όλα τα προνόμια των Μωαμεθανών, διότι υποκρίνονταν τους Τούρκους. Το 1821 όμως, συντάχθηκαν με τους χριστιανούς και πολέμησαν γενναία για την ελευθερία της Πατρίδας. Όταν επέστρεψαν στη γενέτειρά τους και πήγαν να πληρώσουν τους καθιερωμένους φόρους στους εντεταλμένους Τούρκους, τους κατάγγειλαν σαν αποστάτες του Μουσουλμανισμού στον Μεχμέτ Πασά του Ρεθύμνου. Συλλήφθηκαν και οδηγήθηκαν δεμένοι στην πόλη αυτή. Επειδή όμως δεν υπέκυψαν στις κολακείες των τυράννων και έμειναν σταθεροί στην πίστη, βασανίστηκαν με τον πιο φρικτό τρόπο. Τελικά στις 28-10-1824 τους αποκεφάλισαν μπροστά στη "Μεγάλη Πόρτα" του Ρεθύμνου. Οι τρεις κάρες απ' αυτούς τους Νεομάρτυρες, φυλάσσονται στον Ναό των τεσσάρων μαρτύρων στο Ρέθυμνο.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'.Της Κρήτης γεννήματα και Λάμπης θρέμματα, τους τετραρίθμους Νεομάρτυρας άνευφημήσωμεν, Γεώργιον, Αγγελήν, Μανουήλ και Νικόλαον, ούτοι γαρ δια πίστιν του Κυρίου σφαγέντες, το αίμα αυτών έθελουσίως εν τη Ρεθύμνη έξέχεαν, διό και παρρησίαν έχοντες προς Χριστόν, πρεσβεύουσιν αεί, υπέρ των ψυχών ημών.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ, Αρχιεπίσκοπος Σερβίας

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΡΑΜΙΟΣ, επίσκοπος Εφέσου
Ακολούθησε το μοναχικό 6ίο και έγινε Μητροπολίτης Εφέσου μετά το 533. Ταυτίζεται με τον ομώνυμο Αββά, που αναφέρεται από τον Ιωάννη Μόσχο (P.G. 87, 2956), των Μονών Αβρααμιτών (Κωνταντινούπολη) και Βυζαντίων (Ιεροσόλυμα). Με το όνομά του σώθηκαν δύο ομιλίες, "εις τον Εύαγγελισμόν" και "εις την Υπαπαντήν", που εκδόθηκαν το 1913 από τους Μ. Kraschaninnikov και Μ. Jugie και έχουν μεγάλη σπουδαιότητα για τις πατρολογικές  σπουδές.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ, της Λαύρας των Σπηλαίων Κιέβου (Ρώσος)
(Δια Χριστόν σαλός)

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΒΑΝ (Ιρλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.

Η ΑΓΙΑ LIOBA (Βρεταννίδα)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτής της άγίας της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.

 
ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ : Στιγμιότυπα ἀπό τό σπίτι τοῦ Ἰαείρου (07-11-82)

 

ΠΗΓΕΣ : π. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ, ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ

ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ

«Νά σᾶς θυμίσω κάτι ἱστορικό, ἐγώ τό ἔζησα, ἤμουνα παιδάκι, τόν ἄνανδρο καί ἀσεβῆ τορπιλισμό τῆς «Ἕλλης», τό καταδρομικό πλοῖο πού εἴχαμε μέσα στό λιμάνι τῆς Τήνου τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς Της. Ξέρετε γιατί νικήσαμε τούς Ἰταλούς; Νά σᾶς πῶ γιατί. Γιατί πολέμησε μαζί μας ἡ Θεοτόκος, γιά νά ξεβγάλει τήν προσβολή πού Τῆς ἔκαναν στή γιορτή Της. Καί ἄν θέλετε, δέν τό λέω ἐγώ αὐτό, τό ἔχω ἀκούσει ἀπό στρατιωτικά χείλη αὐτό!». 

 (Σειρά Α’, ὁμιλία 102η)

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

Πολιούχος: Θεσσαλονίκης, Ελασσόνας, Λαγκαδά, Ναυπάκτου, Σιάτιστας, Μικρός Βάλτος Κορίνθου

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.

Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.

Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας ( 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.

Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.

Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του ) να πατά τον άπιστο Λυαίο.

Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.

Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.

Ἀπολυτίκιον  (Ἦχος γ’)

Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

ΕΠΙΣΗΣ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ 

Μνήμη Μεγάλου Σεισμού

Μνήμη της μεταφοράς της εικόνας του Αγίου Δημητρίου στην Κωνσταντινούπολη

Άγιος Λούππος

Άγιοι Αρτεμίδωρος και Βασίλειος

Αγία Λέπτινα

Άγιος Γλύκων

Άγιος Ιωάσαφ ο νέος οσιομάρτυρας

Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του νεομάρτυρος Γεωργίου, του εν Ιωαννίνοις

Αγία Λεωντίνη η μάρτυς

Όσιοι δύο Λεόντιοι οι εν Άθω

Άγιος Eata του Hexham

Όσιος Θεόφιλος Αρχιεπίσκοπος Νόβγκοροντ

Άγιος Αντώνιος Επίσκοπος Βολογκντά της Ρωσίας

ΠΗΓΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ : Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΣΗ ΟΜΠΡΕΛΑΣ !

      «Θυμᾶμαι ἐκεῖνες τίς δύσκολες μέρες τῆς κατοχῆς, ἀγαπητοί, πού ὅλα ἦταν ἄσχημα, ὁ λαός μας ἔτρεχε στίς ἐκκλησίες, ἦταν γεμάτες οἱ ἐκκλησίες! Ὅταν ἐλευθερωθήκαμε, τότε οἱ πολλοί πιά δέν ἐκκλησιάζονταν. Τότε ἄρχισε καί τό ἄνοιγμα τῶν διασκεδάσεων καί τῆς ἐπανάληψης, δυστυχῶς, ἐκείνων τῶν φοβερῶν ἁμαρτιῶν, πού σήμερα δρέπομε ἐκείνους τούς καρπούς. Γιατί ἡ κακοπάθεια πού εἴχαμε ἀπό τήν πολεμική περιπέτεια δέν μᾶς συνέτισε, γιατί δέν φοβηθήκαμε τόν γνήσιο φόβο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά φοβηθήκαμε μήν ἔχομε χειρότερες καταστάσεις καί τρέχαμε στήν ἐκκλησία. Τελείωσε ἡ καταιγίδα; Βάλαμε τήν ὀμπρέλα στήν ἄκρη. Ἔχει καταιγίδα; Ἀνοίγομε τήν ὀμπρέλα. Ἔτσι, ἡ στάση μας ἀπέναντι στόν Θεό εἶναι στάση ὀμπρέλας. Ἔτσι, ὅταν τά πράγματα δέν πηγαίνουν καλά, τότε ἀνοίγομε τήν ὀμπρέλα, ὅταν τά πράγματα πηγαίνουν καλά, τότε δέν χρειαζόμαστε τό Θεό. Ὁ Θεός εἶναι στή γωνία».

(Πράξεις, ὁμιλία 85η)

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ : Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

 

 

«Ἐνθυμοῦμαι, ἀγαπητοί, κατά τόν πόλεμο τοῦ ’40 ἀλλά καί τήν γερμανική κατοχή ἐγέμιζαν οἱ ἐκκλησίες. Ὅποιος ἀπό σᾶς εἶναι ἡλικιωμένος θά τό θυμᾶται αὐτό. Γέμιζαν οἱ ἐκκλησίες, γιατί κάποιο παιδί, κάποιος πατέρας, κάποιος ἀδελφός ἦταν στρατιώτης καί κινδύνευε νά φονευθεῖ, καί ἔτρεχε ἡ μάνα, ἡ ἀδελφή, ἡ σύζυγος στήν ἐκκλησία ξημερώματα, νά προσευχηθοῦν, νά φυλάξει ὁ Θεός τό γιό, τό σύζυγο, τόν ἀδελφό. Ἐλευθερωθήκαμε καί ἄδειασαν οἱ ἐκκλησίες. Τί ἦταν ἐκεῖνο πού ἔκανε; Κάποιο συμφέρον εὐτελές, μία ἰδιοτέλεια, ὄχι γιά λόγους πνευματικούς. Καί ἀποκαλύπτεται ἐδῶ ὅτι δέν ὑπῆρχε βάθος μετάνοιας. Δηλαδή, μία θρησκευτικότητα πού ἐπιβάλλεται ἀπό τό φόβο. Φοβόμαστε καί τρέχομε κοντά στό Θεό, ὄχι ὅμως ἀπό ἀγάπη στό Θεό.

Ἀγαπητοί μου, ἄν θά εἶχα νά σᾶς ἀφήσω μία παραγγελία ἀπό ὅσα σᾶς ἔχω πεῖ τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες, θά ἦταν αὐτό πού θά σᾶς πῶ τώρα: Μήν πλησιάζετε τό Θεό, γιατί ἔχετε κάποια αἰτήματα, κάποια θέματα, νά εἴμαστε ὑγιεῖς, νά βγάζουμε τό ψωμί μας τό καθημερινό, νά ἔχομε μία ἀσφάλεια κοντά στό Θεό, νά μήν πάθομε τοῦτα ἤ ἐκεῖνα. Ὄχι. Καλά εἶναι ὅλα, ναί, ἀλλά ἐκεῖνο πού ἔχω νά σᾶς πῶ εἶναι: Προσεγγίζετε τό Θεό, γιατί φτάσατε νά τόν ἀγαπᾶτε. Καί ἄν ὁ Θεός σᾶς παραδώσει σέ δοκιμασίες, μή στραφεῖτε ἐναντίον Του. Ὅταν κρίνει ὁ Θεός, ἐκεῖνον πού τόν ἀγαπᾶ τόν δοκιμάζει, ὄχι γιά νά μάθει ποιός εἶναι, ἀλλά γιά νά μάθει ὁ δοκιμαζόμενος ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ ἀγάπη του στό Θεό. Ἔτσι, βλέπετε ἁγίους ἀνθρώπους νά τούς δοκιμάζει ὁ Θεός. Νά πῶ γιά τόν Ἰώβ, νά πῶ γιά τόν Ἀβραάμ, Ἰσαάκ, Ἰακώβ καί τούς μάρτυρες; Ὅλους αὐτούς ὁ Θεός τούς ἐδοκίμασε. «Κύριε, ἐγώ σέ ἀγαπῶ καί Ἐσύ μέ ἀφήνεις νά ὑποστῶ μαρτύριο;». Ἀλλά ὁ ἀληθινά ἀγαπῶν τό Θεό ποτέ δέ θά τό πεῖ αὐτό. Θά πεῖ: «Ἐπειδή σέ ἀγαπῶ, γι’ αὐτό καί στό μαρτύριο θά πάω!». Εἶναι ἐκεῖνο πού ἔλεγε ὁ Παῦλος: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;». Δέν εἶπε: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ», ἀλλά «ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ». Πολλοί λένε ὅτι πιστεύουν, ἀλλά δέν ἔχουν ἀνεπτυγμένη τήν ἀγάπη, ὄχι τήν ἀγάπη στόν πλησίον, ἀλλά τήν ἀγάπη στό Χριστό. Δέν μπορεῖς νά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὀρθῶς, ἄν δέν ἀγαπήσεις τό Χριστό! Καί ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τό Χριστό, ἀγαπᾶ καί τίς εἰκόνες Του, τόν πλησίον του. Διαφορετικά, ἔχομε οὐμανισμούς κτλ. Ἄν περάσομε δύσκολες μέρες, δέν θά μᾶς σώσει ἡ πίστη, ἀλλά θά μᾶς σώσει ἡ ἀγάπη στόν Ἰησοῦ Χριστό! Σᾶς τό καταθέτω».

(Ἠσαΐας, ὁμιλία 68η)

Εορτάζοντες την 23ην του μηνός Οκτωβρίου.

ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ, ο Απόστολος & Αδελφόθεος, πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων

Η παράδοση αναφέρει ότι ήταν ένας από τους γιους του Ιωσήφ από άλλη γυναίκα, γι' αυτό ονομαζόταν αδελφός του Κυρίου. Η συγγενική του, όμως, σχέση με τον Κύριο δεν είναι ομόφωνα καθορισμένη. Αλλά το γεγονός είναι ότι ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος έγινε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων και είναι αυτός που έγραψε την πρώτη Θεία Λειτουργία της χριστιανικής Εκκλησίας.

Ο Ιάκωβος, λοιπόν, ποίμανε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων με δικαιοσύνη, με γενναία στοργή και στερεότητα στην πίστη. Αυτό όμως, εξήγειρε τη μοχθηρία και την κακουργία των Ιουδαίων. Αφού τον έπιασαν, τον έριξαν πάνω από το πτερύγιο του Ναού, και ενώ ακόμα ήταν ζωντανός, τον αποτελείωσαν με άγριο κτύπημα ροπάλου στο κεφάλι.

Έργο του Ιακώβου είναι και η Καθολική Επιστολή του στην Καινή Διαθήκη, στην οποία να τι μας συμβουλεύει, σχετικά με το πως πρέπει να χειριζόμαστε το λόγο του Θεού: «Γίνεσθε ποιηταὶ λόγου καὶ μὴ μόνον ἀκροαταί, παραλογιζόμενοι ἑαυτούς» (Επιστολή Ιακώβου, α' 22). Δηλαδή να γίνεσθε εκτελεστές και τηρητές του λόγου του Θεού και όχι μόνο ακροατές. Και να μη ξεγελάτε τον εαυτό σας, με την ιδέα ότι είναι αρκετό και μόνον να ακούει κανείς το λόγο.

Τέλος, η μνήμη του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, φέρεται και την Κυριακή μετά την Γέννηση του Χριστού, μαζί με τη μνήμη του Δαβίδ του Προφήτου και Ιωσήφ του μνήστορος, συνοδευόμενη με το ακόλουθο δίστοιχο: «Σὺ τέκτονος παῖς, ἀλλ᾿ ἀδελφὸς Κυρίου, τοῦ πάντα τεκτήναντος, ἐν λόγῳ, μάκαρ». Τελείται δε αύτω η Σύναξις εν τω σεπτώ αυτού Ναώ το όντι ένδοθεν της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τοις Χαλκοπρατείοις.


Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος δ’.
Ὡς τοῦ Κυρίου Μαθητής, ἀνεδέξω δίκαιε τὸ Εὐαγγέλιον ὡς Μάρτυς ἔχεις τὸ ἀπαράτρεπτον τὴν παρρησίαν ὡς Ἀδελφόθεος τὸ πρεσβεύειν ὡς Ἱεράρχης. Ἱκέτευε Χριστὸν τὸν Θεόν, σωθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

ΠΗΓΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ