Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ : ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ (4)

ΠΑΤΜΟΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
                                    



 
4. Ἀνάλυσις τοῦ: «ὁ ὤν καί ὁ ἦν...». Ἡ χάρις καί ἡ εἰρήνη ἀπό τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. (1, 4β – 5α) 09/11/80

ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ





 ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος.

Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.
Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ (βλέπε 31 Οκτωβρίου) κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.
Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον ἐργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.
Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το 'θαψαν με μεγάλες τιμές.
Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα.
Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης.
Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος.
Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα.
Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ' ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που 'ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ' ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό. Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ' ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ' εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου.
Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ' την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ' αυτόν το φως του που ποθούσε; Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ' τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!
Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε.
Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ' όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.


Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’.
Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.


ΠΗΓΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΑΠΟΡΙΕΣ : ΝΗΣΤΕΙΑ

 
 Τί εἶναι νηστεία; 
Εἶναι ὑποχρεωτική καί πότε πρέπει νά γίνεται; Πόσες καί ποιές ἡμέρες πρέπει νά νηστεύουμε πρίν ἀπό τήν Θεία Μετάληψη;
 Κατά τήν διάρκεια τῆς νηστείας εἶναι ἐπιτρεπτή ἡ συνάφεια τῶν συζύγων, καί γενικά πότε ἀπαγορεύεται αὐτό σέ ἡμέρες μή νηστείας; 


Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ : Η ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΑΝΔΡΩΝ - ΓΥΝΑΙΚΩΝ


 

Λίγα λόγια γιά τή μόδα

«Τί εἶναι μόδα; Ἡ λέξη εἶναι ξένη, εἶναι τό «mode», πέρασε στήν γλῶσσα μας μέ τήν ἴδια λέξη, καί τό d τό κάναμε δ. Ἑλληνικά λέγεται «συρμός». Συρμός ἤ μόδα θά πεῖ: Ἡ ἀντίληψη πού ἔχει ἕνα κοινωνικό σύνολο γιά κάποια πράγματα μέσα στή ζωή ἤ γιά τή ζωή. Γιά παράδειγμα, πῶς θά ντυθοῦμε, νά εἴμαστε κάτω ἀπό τόν ἴδιο συρμό, τή μόδα.

Σήμερα δέν φορᾶνε φουστανέλες οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά φορᾶνε οἱ ἄνδρες αὐτά, τά ὁποῖα λέγονται «φράγκικα ροῦχα». Παλιά, τά ραφτάδικα, εἰδικά στά χωριά, ἔγραφαν ἀπό ἔξω: «Ἑλληνοράφτης», δηλαδή ὁ ράφτης πού ράβει φουστανέλες. Στίς πόλεις παλιά ἔγραφαν οἱ ραφτάδες: «Φραγκοράφτης», ἐν ἀντιθέσει μέ τό «ἑλληνοράφτες», γι’ αὐτό λέγονταν «φραγκοράφτες». Θά πεῖ: Αὐτός πού ράβει παντελόνια. Ὑπῆρξε ἐποχή, ὁ συρμός, ἡ μόδα, πού φοροῦσαν φουστανέλες οἱ ἄνδρες. Σήμερα φορᾶμε παντελόνια, δέν φορᾶμε φουστανέλες. Ἡ μόδα λοιπόν εἶναι ἕνας τρόπος νά ντυθοῦμε, ἕνας τρόπος τί θά φᾶμε, ἕνας τρόπος πῶς θά χτίσομε τό σπίτι μας, νά εἶναι ἴδιο μέ τά ἄλλα.
Θυμᾶμαι, προπολεμικῶς, κυκλοφοροῦσε κάποιος, Μιχάλη τόν ἔλεγαν, στόν τόπο πού ἔμενα, καί φοροῦσε ἀρχαῖο χιτῶνα καί ἱμάτιο ἀπό πάνω, φοροῦσε πέδιλα ἀρχαιοπρεπῆ, καί τόν ἔλεγαν: «Ὁ Μιχάλης ὁ ἀρχαῖος». Ὅλοι τόν κοιτοῦσαν. Καμάρωνε νά περπατᾶ ἔτσι, καθόταν στό ζαχαροπλαστεῖο μέ τήν ἀρχαιοπρεπῆ του στολή, ἦταν ἄλλο πρᾶγμα, τόν ἔπαιρναν τά πιτσιρίκια ἀπό πίσω. Καταλαβαίνετε, δέν πρέπει νά εἶναι κανείς ντεμοντέ, δηλαδή ἔξω ἀπό τή μόδα, νά ντυθοῦμε ὅλοι τό ἴδιο, εἶναι ὁ συρμός, ἡ μόδα.
Εἶναι καί κάτι ἀκόμη ἡ μόδα, ἐδῶ θέλω νά προσέξετε. Ἡ μόδα εἶναι καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο σκεπτόμαστε. Σήμερα λένε οἱ ἄνθρωποι, ὅταν δοῦνε μία ἰδέα, μία ἀντίληψη διαφορετική, πού ἀνήκει ἴσως σέ κάποια ἄλλη ἐποχή, λένε: «Αὐτό εἶναι παλιό, εἶναι ντεμοντέ, εἶναι ἐκτός μόδας, πρέπει νά σκεπτόμαστε ὅπως σκέπτονται σήμερα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι». Ὥστε ἡ μόδα δέν περιορίζεται μόνο σέ κάποια ἐξωτερικά πράγματα, ἀλλά καθορίζει καί τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι σκέπτονται.
Τό νά ντυθεῖς ὅπως ντύνονται οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς σου δέν εἶναι κακό. Πῶς ντύνονται οἱ ἄντρες; Μέ παντελόνι καί σακάκι. Πῶς ντύνονταν οἱ γυναῖκες; Μέ φουτσάνι, πού ἦταν ποδήρης χιτώνας, ἕως τόν ἀστράγαλο. Τώρα εἶναι πιό πάνω, ἀρκεῖ νά εἶναι σεμνό. Αὐτό τό καταλαβαίνομε, δέν θά σταθοῦμε ἔξω ἀπό τήν ἐποχή μας, ἀλλά ἐκεῖνο τό ὁποῖο θά πρέπει νά προσέξομε εἶναι τό πῶς ἡ ἐποχή μας σκέπτεται καί ἄν αὐτό ἀποτελεῖ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς μόδας. Πρέπει νά τό προσέξομε, ἄν πρέπει ἔτσι νά σκεπτόμαστε ἤ ὄχι.
Συμπέρασμα: Δέν θά βγῶ ἀπό τήν ἐποχή μου, θά εἶμαι στήν ἐποχή μου μέσα. Πῶς ντύνεστε; Ὅπως ντύνεστε. Μήν κοιτᾶτε πού παλιότερα τά ἀνδρικά κουστούμια ἔβαζαν πέντε κουμπάκια στό μανίκι, τήν ἄλλη χρονιά ἡ μόδα ἔλεγε τρία κουμπάκια στό μανίκι, τή μία χρονιά ἡ μόδα ἔλεγε στό σακάκι ὁ γιακάς νά εἶναι κλειστός, τήν ἄλλη χρονιά τό σακάκι νά ἔχει μεγάλα πέτα. Αὐτά τώρα … μικρολεπτομέρειες, γιά νά ἀλλάζουμε, νά ἔχομε δουλειά νά βρισκόμαστε. Αὐτά εἶναι μικρολεπτομέρειες καί δέν ἔχουν πάρα πολλή σημασία. Μήν εἶστε κυνηγοί αὐτῆς τῆς μόδας, θά ντυθοῦμε σέ ἕναν μέσον ὄρον, πού ὑπάρχει στήν ἐποχή μας. Γιά τόν ἄνδρα τί εἶναι; Σακάκι, παντελόνι. Μήν τρέχομε στίς μικροδιαφοροποιήσεις, λίγο πιό στενό, ἤ νά εἶναι καμπάνα τό παντελόνι, τίποτε. Θά ἔχομε μία συντηρητικότητα, μήν σπεύδομε νά ἀκολουθοῦμε τά δεδομένα τῆς μόδας.
Ἡ μόδα ἔχει καί ἕνα ἄλλος μέρος: Τό πῶς σκεπτόμαστε. Αὐτό θά τό προσέξομε. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ μόδα εἶναι στούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου τούτου. Μήπως καί οἱ ἅγιοι δέν ντύθηκαν μέ τή μόδα τῆς ἐποχῆς των; Ὅταν ἐμεῖς φορᾶμε ράσα, ξέρετε τί εἶναι; Εἶναι ἡ μόδα μιᾶς περασμένης ἐποχῆς, πού δέν ἐξελίχθηκε. Ὁ Χριστός φοροῦσε τά ροῦχα τῆς ἐποχῆς. Ἀλλά στό θέμα τῆς νοοτροπίας, τό πῶς σκέφτεται ὁ κόσμος, θά πρέπει νά προσέξομε πολύ.
Ὁ κόσμος βρίσκεται μακριά ἀπό τό Θεό, σκέπτεται ὑλιστικά, ἀθεϊστικά, ἁμαρτωλά, καί λέμε ὅτι μόδα εἶναι σήμερα νά διασκεδάζομε μέ αὐτόν τόν τρόπο, νά πηγαίνομε σέ καφετέριες. Ἐδῶ πρέπει νά συμβαδίσομε μέ τή μόδα; Ὄχι, αὐτά εἶναι ἡ νοοτροπία τοῦ κόσμου τούτου. Εἶναι αὐτό πού λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: «Μή ἀγαπᾶτε τόν κόσμον, μηδέ τά ἐν τῷ κόσμῳ». Αὐτά πού εἶναι μέσα στόν κόσμο εἶναι οἱ νοοτροπίες τοῦ κόσμου, τό πῶς σκέπτεται ὁ κόσμος. Μά, θά μᾶς γελάσουν οἱ ἄλλοι ... Γιατί νά μᾶς γελάσουν, γιατί πρέπει νά γελάσουν αὐτοί καί νά μήν γελάσω ἐγώ μέ αὐτούς; Μά, θά μοῦ πεῖτε: Αὐτοί εἶναι οἱ πολλοί, καί πρέπει νά ἀκοῦμε τή γνώμη τῶν πολλῶν. Ξέρετε τί ἔλεγε ὁ Σωκράτης; «Δέν ἔχει ἀξία ἡ γνώμη τῶν πολλῶν, ἀλλά ἡ γνώμη τοῦ ἑνός, ἡ γνώμη τοῦ εἰδήμονος».
Ἄς προσέξομε τή μόδα, ὡς πρός τόν τρόπο τοῦ σκέπτεσθαι. Ὡς πρός δέ τά ἐξωτερικά πράγματα, πῶς θά ντυθοῦμε, θά φᾶμε κτλ., προσέξτε, μήν σπεύδομε, ἄν κάτι δέν ἔχει παλιώσει, ὥστε αὐτό πού πάλιωσε πιά νά μήν προκαλεῖ, τίποτε, νά μήν εἴμαστε κυνηγοί τῆς μόδας. Θά ὑπάρχει μία σεμνότητα, μία συντηρητικότητα. Τή μία φορά εἴχαμε τίς μαλλοῦρες, τίς πλεξοῦδες τά ἀγόρια, ἔτσι πού νά μοιάζουν σάν κορίτσια. Τώρα ἔμαθα ὅτι κουρεύονται μέ τήν ψιλή μηχανή. Γιατί νά κουρευτῶ μέ τήν ψιλή ἤ νά ἀφήσω μαλλιά σάν χαίτη λιονταριοῦ; Ὑπάρχει λόγος; Θά ἀφήσω κάποια μαλλιά καί θά τά κόψω ὅσο πρέπει νά τά κόψω. Μήν τρέχομε πάντα γι’ αὐτό τό κάτι καινούριο, γιατί εἶναι μία ἀλαζονεία τοῦ βίου, ἡ ὁποία δέν ὁδηγεῖ σέ καλά ἀποτελέσματα».
(Ὁμιλία στίς 19-2-1989, ἐπί ἀποριῶν νέων)



 
Γιατί τά κορίτσια καί οἱ γυναῖκες δέν πρέπει νά φοροῦν παντελόνι καί ἄλλα «ἀντρικά σκεύη».
Γιατί οἱ νέοι καί οἱ ἄντρες δέν πρέπει νά φοροῦν γυναικεῖα ροῦχα καί στολίδια.

«Ὅταν οἱ κοπέλες ἔβγαλαν τίς ποδιές ἀπό τό σχολεῖο, τίς ἔβγαλαν ἐν ὀνόματι τῆς δημοκρατίας, ἀλλά ἀκριβῶς ἔτσι καταργήθηκε ἡ δημοκρατία, διότι ἡ πλούσια βάζει κάθε μέρα καινούριο φόρεμα στό σχολεῖο καί ἡ φτωχιά παίρνει φωτιά καί πάει στή μάνα της καί λέει: «Θέλω καί ἐγώ φουστάνι, διότι ἡ τάδε φιλενάδα μου ἀλλάζει κάθε μέρα φουστάνι». Ποῦ εἶναι ἡ δημοκρατία λοιπόν; Ἐνῶ ἐκείνη, ἡ ὡραία ποδιά, ἡ σεμνή ποδιά ἰσοπέδωνε ὅλες τίς κοπέλες, πλούσιες καί φτωχιές. Κάποτε φορούσαμε καί ἐμεῖς, ὡς ἀγόρια, πηλίκιο. Τώρα, πρῶτα τό πηλίκιο καταργήθηκε, μετά οἱ ποδιές, δέν ξέρω ποῦ θά πάει παρακάτω. Ἔτσι, σήμερα ἐμφανίζονται τά ἀγόρια καί τά κορίτσια μέ ὅ,τι εἴδους ἐνδυμασία θέλετε ἐκεῖ στό σχολεῖο καί φροντίδα τοῦ μαθητῆ εἶναι πῶς θά ἐμφανιστεῖ στό σχολεῖο.

Σήμερα τό κίνημα περί ἰσότητας τῶν φύλων ἔχει πάρει εὐρύτατες διαστάσεις. Θέλησαν οἱ ἄνθρωποι νά τό ἐκφράσουν αὐτό μέ τήν ὁμοιομορφία τῆς στολῆς. Αὐτό τό «unisex», ξένη λέξη, σύνθετη ἀπό πρῶτο συνθετικό τό «uni» καί δεύτερο τό «sex». «Uni» θά πεῖ ὁμοιομορφία, τοῦ αὐτοῦ σχήματος, καί «sex» θά πεῖ φῦλο, ἄρα, ὁμοιότητα φύλων. Αὐτό εἶναι μία ἔκφραση, γιά νά δείξουν τήν ἰσότητα τῶν φύλων μέ τήν ὁμοιότητα τῶν φύλων. Ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα λάθος. Δέν σημαίνει ὅτι κάτι πού ἰσοῦται πρέπει καί νά ὁμοιάζει. Μπορεῖ νά ἔχομε δύο πράγματα διαφορετικά, τά ὁποῖα νά ἰσοῦνται, ἀλλά νά μήν ὁμοιάζουν. Ὅπως, γιά παράδειγμα, νά ἔχω δύο δυνάμεις: Ἡ μία νά εἶναι ἡ ἠλεκτρική καί ἡ ἄλλη νά εἶναι ἡ μηχανική δύναμη, ἀλλά νά ἔχομε ἰσόποση δύναμη, δηλαδή οἱ δυνάμεις νά εἶναι ἶσες. Ἄλλο ὅτι ἡ μία μπορεῖ νά ἐκφράζεται ἠλεκτρικά καί ἡ ἄλλη μηχανικά. Οἱ δυνάμεις εἶναι ἶσες. Ὅταν θά θέλαμε νά ἐξισώσουμε τίς δυνάμεις καί νά τίς κάνομε νά εἶναι ὅμοιες, τό ἴδιο πρᾶγμα, ἄν θά θέλαμε νά τό μεταφέρομε στή φυσική, θά ἐπιφέραμε τόν λεγόμενο θερμικό θάνατο τοῦ σύμπαντος. Πού σημαίνει ὅτι ὅλα τά σημεῖα ἐνέργειας βρίσκονται ἐπί τοῦ αὐτοῦ ἐπιπέδου. Ὅπως θά λέγαμε, σάν κοινωνικό φαινόμενο, τό θέμα πού κουβεντιάζομε, ὅλοι ὁμοιάζομε. Γίνεται μία παραχώρηση, ὁ ἄντρας νά βάλει λίγο γυναικεῖα ροῦχα, ἡ γυναῖκα νά βάλει λίγο ἀντρικά ροῦχα, καί ἔτσι νά ἐπιτύχομε τήν ὁμοιότητα, γιά νά ἐκφράσομε τήν ἰσότητα.
Ἐδῶ ἔχομε ἕνα λάθος. Τήν ἰσότητα ἡ Ἁγία Γραφή τήν παρουσιάζει ἀπό τό πρῶτο βιβλίο τῆς «Γενέσεως», ὅπου ἡ γυναῖκα εἶναι οἰκοδομημένη ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἀδάμ, πού θά πεῖ: Οὔτε ὑποπόδιο εἶναι οὔτε κεφαλή. Εἶναι πλάι του, πού σημαίνει: Εἶναι ἴση. Ἡ δέ σωτηρία εἶναι ἴδια, ἕνα Εὐαγγέλιο, ἕνα Βάπτισμα, μία σωτηρία. Ἄλλο πρᾶγμα ἰσότητα καί ἄλλο ὁμοιότητα. Τό «unisex» εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς ἰσότητας τῶν φύλων, καί θά δείξουν αὐτή τήν ἰσότητα μέ τό νά βάλουν κοινά ροῦχα; Εἶναι λάθος!
Ἄν, τώρα, τό κορίτσι πρέπει νά βάλει ἀντρικά ροῦχα ἤ τό ἀγόρι νά βάλει γυναικεῖα ροῦχα κατά τό «unisex», δηλαδή ὁμοιομορφία τῶν φύλων, αὐτό τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἀκοῦστε τί λέει ὁ Θεός στό «Δευτερονόμιο», 22, 5: «Οὐκ ἔσται σκεύη ἀνδρός ἐπί γυναικί, οὐδέ μή ἐνδύσηται ἀνήρ στολήν γυναικείαν, ὅτι βδέλυγμα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου ἐστί πᾶς ποιῶν ταῦτα». Κατ’ ἀρχάς, κάνει μία διάκριση: Ἐκεῖνα πού θά φορέσει ἡ γυναῖκα καί ἀνήκουν στόν ἄντρα, αὐτά τά λέει σκεύη. Ἐκεῖνα πού θά φορέσει ὁ ἄντρας καί ἀνήκουν στή γυναῖκα, τά λέει στολίδι. Ὑπάρχει διαφορά καί θά τό ἐξηγήσω παρακάτω.
Πρίν ἐξηγήσω θά πεῖτε: «Μά, αὐτά ἀνήκουν στήν Παλαιά Διαθήκη. Στήν Παλαιά Διαθήκη ὑπάρχουν καί οἱ δέκα ἐντολές, ἀλλά ποιός σᾶς εἶπε ὅτι καταργήθηκαν; Μόνο ὁ τελετουργικός Νόμος καταργήθηκε, γιατί ἦρθε τό πρωτότυπο. Ὄχι. Ἐκεῖ εἴχαμε τά ἀντίτυπα τῶν θυσιῶν. Αὐτά δέν χρειάζονται πιά. Ὁ ἠθικός νόμος ὄχι μόνο ὑπάρχει, ἀλλά καί ἔχει βελτιωθεῖ καί ἔχει γίνει ἀνώτερος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Συνεπῶς, ἀκόμη περισσότερο πρέπει νά τονίσομε ἐκεῖνο πού λέει ὁ Θεός στό «Δευτερονόμιο». Τί λέει; «Δέν πρέπει νά ὑπάρχουν στή γυναῖκα σκεύη ἀνδρός οὔτε νά ντυθεῖ ἄντρας γυναικεία στολή, γιατί αὐτό εἶναι βδέλυγμα στό Θεό σου, ὅταν κάνεις τέτοια πράγματα». Γιατί εἶναι βδέλυγμα; Θά λέγαμε: Τό θέλει ὁ Θεός, τελείωσε, ἀλλά θά σᾶς ἐξηγήσω μερικά πράγματα.
Ξέρετε, ὑπάρχει ἡ παροιμία ὅτι δέν κάνουν τά ράσα τόν παπᾶ. Ναί, ἀλλά μέχρι ἕνα βαθμό κάνουν τά ράσα τόν παπᾶ, ὅπως καί ἡ στολή κάνει τόν ἀξιωματικό καί τά στρατιωτικά ροῦχα κάνουν τόν στρατιώτη. Σήμερα οἱ στρατιῶτες βγάζοντας τή στολή τους, μή σᾶς φανεῖ ὑπερβολή ὁ χαρακτηρισμός, αὐτό εἶναι συμφορά, γιατί δέν ἔχει συνείδηση στρατιώτου ὁ στρατιώτης. Καί ἐγώ, ἅμα θά βγάλω τά ράσα μου, δέν θά ἔχω συνείδηση ἱερέως. Θά πηγαίνω στό παρτάκι μου, θά πηγαίνω στόν κινηματογράφο μου, θά ἔχω καί τή φιλενάδα μου, νά μέ συμπαθᾶτε πού τά λέω ἔτσι, τί θά μέ ἐμποδίσει; Ἔβγαλα τά ροῦχα μου, δέν μέ βλέπει κανείς. Τώρα κάτι μέ κρατάει, καί ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι δέν πιστεύω, κάτι ὅμως μέ κρατάει. Συνεπῶς, κάνουν καί τά ράσα τόν παπᾶ.
Φορώντας ἐγώ τά ροῦχα τά ἱερατικά μου, αὐτή τή στιγμή δέχομαι τήν ἐπίδραση τῶν ράσων μου στήν ψυχή μου καί ἔτσι μοῦ δημιουργεῖ ἕνα αἴσθημα πού ἔχει ἤδη μπεῖ στό ὑποσυνείδητό μου, ὅτι εἶμαι ἱερέας. Ἐπιδρᾶ λοιπόν ἡ στολή στήν ψυχή. Καί ἀντίθετα, ἄν ἔχω μία ἔφεση, μία τάση μέσα στήν ψυχή μου, θά τήν ἐκφράσω μέ μία ἀνάλογη στολή. Εἶμαι σεμνός ἄνθρωπος, θά ἐκφράσω τή σεμνότητα τῆς ψυχῆς μέ μία στολή σεμνή. Ἄν εἶμαι ἄσεμνος ἄνθρωπος, θά ἐκφράσω αὐτή τήν ἀ-σεμνότητά μου μέ μία ἀνήθικη στολή. Ὥστε βλέπομε νά ὑπάρχει μία ἐπίδραση τῆς ψυχῆς πρός τήν στολή καί τῆς στολῆς πρός τήν ψυχή. Ἡ τάση πού ὑπάρχει σήμερα οἱ ἱερεῖς νά βγάλουν τά ράσα τους δέν εἶναι σωστή. Ἡ στολή εἶναι ἕνα προσωπεῖο, πού ἐκφράζει ταυτοχρόνως καί τήν προσωπικότητα. Ὁ Πώλ Τουνιέ, ὁ διάσημος Ἐλβετός ψυχίατρος, στό βιβλίο «Προσωπεῖο καί προσωπικότητα», λέει: Καί ἡ στολή κάνει τόν ἀξιωματικό καί τά ράσα κάνουν τόν παπᾶ καί ἡ στολή ἡ σεμνή καί ἡ ποδιά κάνουν τόν μαθητή καί ἡ γυνακεία στολή κάνει τή γυναῖκα καί ἡ ἀνδρική στολή τόν ἄνδρα. Διότι, ὅταν ὁ ἄνδρας βάλει γυναικεῖα ροῦχα, ἀρχίζει νά ἀποκτᾶ μία ψυχολογία γυναικεία, καί ὅταν ἡ γυναῖκα βάλει ἀντρικά ροῦχα, ἀρχίζει νά ἀποκτᾶ μία ψυχολογία ἀνδρική, καί αὐτό λέγεται στήν ψυχολογία «ψυχολογικός ἑρμαφροδιτισμός», νά τό πῶ ἔτσι, «ψυχολογικός ἀρσενικοθηλυκισμός», καί αὐτό τό πρᾶγμα εἶναι μεγάλη ζημιά. Γι’ αὐτό στήν ἐποχή μας ἔχομε πολλές διάστροφες ἁμαρτίες, ἐπειδή ἐξισώσαμε τά φῦλα, ἀπό πλευρᾶς πλέον στολῆς. Εἶναι ὑπέρβαση τοῦ φύλου.
Ἄν ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, τότε μία γυναῖκα ὅταν ἔχει τήν ἐπιθυμία νά ντυθεῖ ἀντρικά ἤ ἕνας ἄντρας νά φορέσει γυναικεῖα ροῦχα, τότε ἀρχίζει νά ἐπιδρᾶ ἡ στολή ἐπί τῆς ψυχῆς καί δημιουργώντας αὐτές τίς ἐπιδράσεις ἡ στολή δημιουργεῖ «ψυχολογικό ἑρμαφροδιτισμό». Ἡ ψυχολογία παρατηρεῖ ὅτι δι’ αὐτῆς τῆς μεταμφίεσης οἱ ἄνθρωποι τελειοποιοῦνται, γίνεται πιό δυνατή ἡ γυναῖκα, ἔχει κανείς τό αἴσθημα βάζοντας αὐτά τά ροῦχα ὅτι εἶναι πιό τελειοποιημένος ἄνθρωπος.
Ὁ Θεός ἐποίησε τά ζῶα κατά γένος, πού σημαίνει: Δέν μπορεῖς νά μπερδεύεις τά γένη μέσα στή φύση. Ἄν τά μπερδέψεις, θά προκαλέσεις ἐκφυλισμό. Δέν εἶναι ὅμως μόνο ὁ ἐκφυλισμός στή φύση, ἀλλά προχωροῦμε στούς ἀνθρώπους, ἔχομε ἐκφυλισμό κοινωνικό. Θυμηθεῖτε τά Σόδομα καί τά Γόμορρα. Ἦταν μία κοινωνία ἐκφυλισμένη. Ἔχουμε καί ψυχολογικό ἐκφυλισμό. Ὅταν ἕνας ἄνδρας ντύνεται γυναῖκα, τότε πῶς εἶναι δυνατόν ποτέ νά αἰσθάνεται ἀντρικά; Καί ὅταν μία γυναῖκα ντύνεται ἀντρικά, πῶς εἶναι δυνατόν νά αἰσθάνεται γυναικεῖα; Γι’ αὐτό ὑπάρχει καί ἡ ὁμοφυλοφιλία καί στούς ἄνδρες καί στίς γυναῖκες.
Καί κάτι ἀκόμα. Λέει: «Σκεύη ἀνδρός». «Σκεύη» δέν εἶναι ἡ στολή μόνο, εἶναι καί ὁ ὁπλισμός. Πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι αὐτή ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ ὑπαινίσσεται ὅτι ἡ γυναῖκα δέν πρέπει νά χρησιμοποιεῖ ἐπαγγέλματα πού ἔχει ὁ ἄντρας, ὅπως εἶναι τό στρατιωτικό ἐπάγγελμα ἤ νά ἔχει ὅπλα καί νά πηγαίνει στόν πόλεμο. Λέει ὁ Κανών 62 τῆς 6ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου γιά ἐκείνους πού λέγουν ὅτι αὐτά ἀνήκουν στήν Παλαιά Διαθήκη: «Μηδένα ἄνδρα γυναικείαν στολήν ἐνδιδύσκεσθαι ἤ γυναῖκα τήν ἀνδράσιν ἁρμόδιον». Δέν θά βάλει ὁ ἕνας τά ροῦχα τοῦ ἄλλου».
(Ὁμιλία στίς 26-1-1986, ἐπί ἀποριῶν νέων)

 
Στόν ἀρχαῖο κόσμο τά ἐνδύματα ἀνδρῶν καί γυναικῶν ἦταν τά ἴδια;


«Ἄν πάρομε ὡς ἐπιχείρημα ὅτι τότε τά ἐνδύματα ἀνδρῶν καί γυναικῶν ἦταν τά ἴδια, δηλαδή ὁ ποδήρης χιτώνας, διότι καί ὁ ἄντρας καί ἡ γυναῖκα εἶχαν ποδήρη χιτῶνα, αὐτά ὁμοίαζαν, καί συνεπῶς δέν ἔχει πολλή σημασία γιά μᾶς σήμερα ἄν φορᾶμε τά ἴδια ροῦχα.
Προσέξτε, ἄν τότε ὁμοίαζαν τά ἐνδύματα ἀνδρός καί γυναικός [ὅμως δέν ὁμοίαζαν], μποροῦσε νά διακρίνει κανείς τήν ἀνδρική στολή ἀπό τή γυναικεία. Στή γενική κατασκευή ἦσαν ποδήρεις χιτῶνες, ἀλλά εἶχαν διαφορές. Ἄν λοιπόν ἔχομε τόν ποδήρη χιτῶνα κοινό στοιχεῖο, παρά ταῦτα ὁ Θεός λέει αὐτό πού λέει [στό «Δευτερονόμιο» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης]. Πόσο περισσότερο, πού σήμερα ἡ στολή τῆς γυναίκας εἶναι πάλι χιτών, αὐτό πού λέμε φουστάνι, χιτωνίσκος εἶναι, δηλαδή χιτώνας, ἀλλά δέν εἶναι ποδήρης, δηλαδή εἶναι ἀνεβασμένος πιό πάνω. Καί ὁ ἄνδρας φορᾶ παντελόνια, ἀκόμη παρισσότερο ἡ γυναῖκα δέν πρέπει νά φορᾶ παντελόνια, γιατί ἡ διαφορά ἀνδρικῆς καί γυναικείας στολῆς εἶναι μεγαλύτερη καί βαθύτερη ἀπό ὅ,τι ἦταν στήν ἀρχαιότητα, πού ὁ Θεός εἶχε πεῖ: «Δέν πρέπει ἡ γυναῖκα νά βάζει ἐνδύματα ἀνδρικά».
(Ὁμιλία στίς 13-4-1986, ἐπί ἀποριῶν νέων)


Ἐν κατακλεῖδι

«Ἄν μέ ρωτήσετε: Πῶς νά ντυθῶ; Θά σᾶς ἀπαντοῦσα: Σεμνά. Τί θά πεῖ «σεμνά»; «Σεμνά» θά πεῖ: Ἐκεῖνο τό στοιχεῖο πού μέσα μου πρέπει νά διατηρῶ, ἀφοῦ βεβαίως ἔχω μία πνευματική κατάσταση, πού δέν προκαλεῖ. Ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι θά μποροῦσε μία κοπέλα νά ντυθεῖ ὅπως μία ἀρχαία Ἑλληνίδα, μέ μακρύ φουστάνι καί νά βγεῖ ἔξω κτλ., πού θά μποροῦσε αὐτό νά ἦταν σεμνό στήν ἐποχή της, σήμερα ὅμως θά προκαλέσει τά μάτια τῶν πάντων καί συνεπῶς δέν εἶναι σεμνό. Ὥστε τό σεμνό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖο δέν προκαλεῖ.
Καί ὁ ἄντρας καί ἡ γυναῖκα θά πρέπει νά ἔχουν μία σεμνότητα στήν ἐμφάνιση. Δέν θά βγοῦν βεβαίως ἄτσαλοι, ἀρτζούμπαλοι, βρώμικοι. Καθαρά, σιδερωμένα ροῦχα, θά εἴμαστε, προσέξτε, περιποιημένοι, ἀλλά ὄχι ἐξεζητημένα περιποιημένοι καί στολισμένοι. Καί θά ἔχομε τή σεμνότητα.
Ὁ ἄνθρωπος δέν ζυγίζεται ἀπό τά ροῦχα καί τά κοσμήματά του. Ὁ ἄνθρωπος ζυγίζεται ἀπό τό περιεχόμενό του. Ὄχι τί ἔχω στήν τσέπη μου, ἀλλά ποιός εἶμαι ἐγώ, τί ἔχω στό νοῦ καί στήν καρδιά μου. Εἶμαι ὁ ἄνθρωπος ὁ μορφωμένος, ὁ ἄνθρωπος πού μπορῶ νά μιλῶ σωστά, ὁ εὐγενής, ὁ σώφρων, ὁ ἄνθρωπος πού ἔχω περιεχόμενο; Αὐτό ζυγίζει. Σᾶς βεβαιώνω, εἶναι γνωστό ὅτι εἶναι ποσά ἀντιστρόφως ἀνάλογα, ὅσο πιό πολύ ἕνας ἄνθρωπος ἀπό μέσα του γεμίζει, τόσο δέν τόν ἐνδιαφέρει ἡ ἐξωτερική περιβολή. Ὅσο ἀδειάζει ἀπό μέσα, τόσο φορτώνεται ἀπ’ ἔξω. Γι’ αὐτό, ἄν δεῖτε καμιά κοπέλα πολύ φορτωμένη, νά εἶστε σίγουροι, ἔχει πολύ λίγο μυαλό ἤ καθόλου!».
(Ὁμιλία 14-12-1986, ἐπί ἀποριῶν)


Συμπερασματικά

Ἡ μόδα «mode» εἶναι ξένη λέξη καί πέρασε στή γλῶσσα μας ὡς ἔχει. Στά ἑλληνικά λέγεται «συρμός» καί θά πεῖ: Ἡ ἀντίληψη πού ἔχει ἕνα κοινωνικό σύνολο γιά κάποια πράγματα μέσα στή ζωή ἤ γιά τή ζωή. Μόδα εἶναι καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο σκεπτόμαστε.
Δέν θά βγοῦμε ἀπό τήν ἐποχή μας, μέ ἕναν τρόπο ζωῆς ἤ ἕνα ντύσιμο ἄλλης ἐποχῆς, ἄς εἶναι καί σεμνό, γιατί αὐτό προκαλεῖ. Ἀλλά ἀπό τήν ἄλλη, δέν θά ἀκολουθήσομε κατά γρᾶμμα τή μόδα, δέν θά γίνομε κυνηγοί τῆς μόδας. Θά ἔχομε μία μετριοπαθῆ στάση. Θά ἔχομε μία σεμνότητα, δηλαδή μία κατάσταση πού δέν προκαλεῖ.
Τό κίνημα τῆς ἰσότητας θέλει τά φῦλα νά εἶναι ὅμοια, γι’ αὐτό προβάλλει καί τό «unisex» ντύσιμο. Ἡ ὁμοιότητα ὅμως δημιουργεῖ ψυχολογικό καί κοινωνικό ἐκφυλισμό, γιατί ὁ Θεός ἔκανε τήν κτίση κατά γένη, καί ἄν τά γένη μπερδευτοῦν, τότε προκαλεῖται ἐκφυλισμός, ὅπως στήν περίπτωση τῶν Σοδόμων.
Γιά τήν Ὀρθοδοξία ἄνδρας καί γυναῖκα εἶναι ἶσοι, ἀλλά ὄχι ὅμοιοι.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΓΚΙΝΗΣ








Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΜΑΚΡΙΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ

 Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου (1921-1995)


"Η Γερόντισσα τιμούσε για την πνευματικότητα και την θεολογική και δογματική του κατάρτιση τον π. Αθανάσιο Μυτιληναίο (1927-2006) εκ της Ιεράς Μονής Κομνηνείου Στομίου Λαρίσης, τον οποίο επισκέφθηκε το 1979 για να πάρει την ευχή του. Πνευματικά τέκνα του π. Αθανασίου έφερναν ως ευλογία στην Μονή τις ομιλίες του, τις οποίες η Γερόντισσα συχνά χρησιμοποιούσε στις συνάξεις της αδελφότητας. Έτρεφε δε βαθιά εκτίμηση για την μεγίστη προσφορά του στην Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς ο μακαριστός π. Αθανάσιος, όπως πολλάκις μας έλεγε η ίδια, δεν εφείδετο κόπων και μόχθων, περιορίζοντας στο ελάχιστο την προσωπική του ανάπαυση προκειμένου να διακονεί τον Θείο λόγο".

Απόσπασμα από το βιβλίο : Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου (1921-1995), Λόγια Καρδιάς,Έκδοσις Ι. Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου (2012), σελ 69-70.

ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ : ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ (3)

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

3. Ὁ μακαρισμός τῶν ἀναγνωστῶν, ἀκροατῶν καί τηρητῶν τοῦ θείου λόγου. Χαιρετισμός πρός τάς ἑπτά Ἐκκλησίας.  (1, 1 – 4β)   02/11/80
 
ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΛΥΣΗΣ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἣν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεός, δεῖξαι τοῖς δούλοις αὐτοῦ ἃ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει, καὶ ἐσήμανεν ἀποστείλας διὰ τοῦ ἀγγέλου αὐτοῦ τῷ δούλῳ αὐτοῦ ᾿Ιωάννῃ, 2 ὃς ἐμαρτύρησε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν μαρτυρίαν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὅσα εἶδε. 3 μακάριος ὁ ἀναγινώσκων καὶ οἱ ἀκούοντες τοὺς λόγους τῆς προφητείας καὶ τηροῦντες τὰ ἐν αὐτῇ γεγραμμένα· ὁ γὰρ καιρὸς ἐγγύς.
4 ᾿Ιωάννης ταῖς ἑπτὰ ἐκκλησίαις ταῖς ἐν τῇ ᾿Ασίᾳ· χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ, ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, καὶ ἀπὸ τῶν ἑπτὰ πνευμάτων, ἃ ἐνώπιον τοῦ θρόνου αὐτοῦ


 

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ : ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΕ' (ΙΓ' ΛΟΥΚΑ) ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ – ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ – Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΝΕΑΝΙΣΚΟΣ


ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Γ´ 23 - 29
 
23Πρὸ δὲ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλεκλεισμένοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι. 24 ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· 25ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. 26πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· 27ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. 28οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. 29εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ’ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι. 
 
ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Δ´ 1 – 5


1Λέγω δέ, ἐφ’ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, 2ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. 3 οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· 4 ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, 5ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν. 
 
Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Γ´ 23 - 29
23 Πριν δε να έλθη η δια της πίστεως λύτρωσις και σωτηρία, όλοι εφρουρούμεθα από τον Νομον, κλεισμένοι και περιμανδρωμένοι, προοριζόμενοι δια την πίστιν, που έμελλε εν καιρώ να αποκαλυφθή. 24 Ωστε ο Νομος έγινε παιδαγωγός μας, ο οποίος μας εξεπαίδευε και μας προπαρασκευάζε να ποθήσωμεν και γνωρίσωμεν τον Χριστόν, ώστε να πάρωμεν την δικαίωσιν από την πίστιν. 25 Από τότε δε που ήλθεν αυτή η πίστις, που ήλθε δηλαδή ο Χριστός, ο οποίος δια της πίστεως εις αυτόν μας δίδει την δικαίωσιν, δεν είμεθα πλέον κάτω από τον παιδαγωγόν, δηλαδή κάτω από τον Νομον. 26 Διότι όλοι είσθε υιοί του Θεού δια της πίστεως στον Ιησούν Χριστόν, 27 επειδή όσοι έχετε βαπτισθή στο όνομα του Χριστού και ομολογείτε έτσι αυτόν Σωτήρα, εφορέσατε τον Χριστόν και ενωθήκατε με αυτόν. 28 Δι' αυτό και εις την νέαν κατάστασιν, εις την βασιλείαν του Χριστού, δεν υπάρχουν διαφραί εθνικότητος, τάξεως και φύλου. Δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Ελλην, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άρσεν και θύλυ, διότι όλοι σεις είσθε ένας νέος άνθρωπος και νέος οργανισμός, δια μέσου του Ιησού Χριστού. 29 Εάν δε σεις οι εθνικοί, που επιστεύσατε, ανήκετε στον Χριστόν, άρα είσθε πνευματικοί απόγονοι του Αβραάμ και σύμφωνα με την υπόσχεσιν, που ο Θεός έδωσεν εις αυτόν, κληρονόμοι των ευλογιών.

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Δ´ 1 - 5
1 Σας λέγω δε και τούτο· ότι όσον χρόνον ο κληρονόμος είναι νήπιος και ανήλικος, δεν διαφέρει τίποτε από τον δούλον, καίτοι είναι κύριος όλης της κληρονομίας. 2 Αλλ' ευρίσκεται πάντοτε κάτω από την κηδεμονίαν και την εξουσίαν των επιτρόπων, που τον εκπροσωπούν, και κάτω από τους οικονόμους, που διαχειρίζονται την κληρονομίαν, μέχρι της προσθεμίας, που έχει ορίσει με την διαθήκην του ο πατήρ. 3 Ετσι και ημείς οι Χριστιανοί, εφ' όσον διαρκούσε η νηπιακή μας ηλικία, από πνευματικής απόψεως, ήμεθα υποδουλωμένοι κάτω από τας στοιχειώδεις διατάξστου μωσαϊκού Νομου και των άλλων θρησκειών, που έχουν οι άνθρωποι της αγνοίας. 4 Οταν δε συνεπληρώθη ο χρόνος και ήλθεν ο κατάλληλος καιρός, που είχεν ορισθή μέσα στο θείον σχέδιον, έστειλεν ο Θεός, από τον ουρανόν εις την γην, τον Υιόν του, ο οποίος έλαβε σάρκα ανθρωπίνην δια μέσου παρθένου γυναικός και υπετάχθη θεληματικά στον μωσαϊκόν Νομον. 5 Και τούτο, δια να εξαγοράση εκείνους που ευρίσκοντο κάτω από την κατάραν του Νομου, δια να πάρωμεν όλοι την υιοθεσίαν, που μας είχεν υποσχεθή ο Θεός.


 ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ
 
ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΗ´ 18 - 27

18Καὶ ἐπηρώτησέ τις αὐτὸν ἄρχων λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 19εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός. 20 τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. 21 ὁ δὲ εἶπε· Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. 22 ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. 23 ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. 24Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· Πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! 25εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. 26 εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· Καὶ τίς δύναται σωθῆναι; 27 ὁ δὲ εἶπε· Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.



Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα
18Και τον ηρώτησε κάποιος άρχων, λέγων· “Διδάσκαλε αγαθέ, τι πρέπει να κάμω, δια να κληρονομήσω την αιώνιον ζωήν;” 19 Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς· “εφ' όσον με θεωρείς απλούν άνθρωπον, διατί με ονομάζεις αγαθόν; Κανένας δεν είναι απολύτως αγαθός, στον οποίον και να ταιριάζη πλήρως το όνομα αυτό, ει μη μόνον ο Θεός. 20 Γνωρίζεις τας εντολάς· να μη μοιχεύσης, να μη φονεύσης, να μη κλέψης, να μη ψευδομαρτυρήσης, να τιμάς τον πατέρα σου και την μητέρα σου”. 21 Εκείνος δε είπε· “όλα αυτά τα εφύλαξα εκ νεότητός μου”. 22 Οταν ήκουσε τα λόγια αυτά ο Ιησούς του είπε· “ένα ακόμα σου λείπει· όλα όσα έχεις πώλησέ τα και μοίρασέ τα στους πτωχούς και θα αποκτήσης έτσι θυσαυρόν στον ουρανόν και εμπρός ακολούθησέ με ως πιστός και υπάκουος μαθητής μου”. 23Εκείνος, όταν ήκουσε αυτά, ελυπήθηκε βαθύτατα· διότι ήτο πολύ πλούσιος και είχε προσκόλλησιν εις τα πλούτη του. 24Οταν δε τον είδε ο Ιησούς καταλυπημένον να φεύγη, είπε στους μαθητάς του· “πόσον δύσκολα αυτοί που έχουν τα χρήματα θα μπουν εις την βασιλείαν του Θεού! 25Διότι είναι ευκολώτερον να περάση μια γκαμήλα από την μικρή τρύπα που ανοίγει ένα βελόνι, παρά ένας πλούσιος να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού”. 26Εκείνοι δε που τον ήκουσαν είπαν· “και ποιός είναι δυνατόν να σωθή, αφού λίγο-πολύ όλοι ανακατευόμεθα με τα χρήματα και ελκυόμεθα από τα χρήματα; 27 Ο δε Κυριος είπεν· “τα αδύνατα δια τους ανθρώπους είναι κατορθωτά και δυνατά στον Θεόν”. 
 ΠΗΓΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ


ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ


Περί ἰδιοκτησίας (29-11-81)








 

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ : ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ (2)

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ


2. Ἀνάλυσις τῶν : «Ἀποκάλυψις», «δεῖ», «ἐν τάχει». 1,1 (19/10/80)
ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΛΥΣΗΣ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἣν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεός, δεῖξαι τοῖς δούλοις αὐτοῦ ἃ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει, καὶ ἐσήμανεν ἀποστείλας διὰ τοῦ ἀγγέλου αὐτοῦ τῷ δούλῳ αὐτοῦ ᾿Ιωάννῃ,

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ : ΜΙΚΡΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ



«Λύπη, ζήλεια, θυμός, μέριμνα ἀρρωσταίνουν τήν ψυχή».
(Σειρά Β΄, ὁμιλία 282η, β΄)



ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ (3)

ΓΑΥΡΟΣ ΜΑΡΙΝΑΤΟΣ















ΥΛΙΚΑ :
1 κιλό γαύρο
5 κουταλιές της σούπας αλάτι χονδρό
1 φλιτζάνι λάδι (κατά προτίμηση σπορέλαιο)
1/2 κουταλιά της σούπας ρίγανη
3 κουταλιές της σούπας ξίδι



ΕΚΤΕΛΕΣΗ :

Καθαρίζουμε τα ψάρια από τα εντόσθια και το κεφάλι και τα πλένουμε καλά. Τα βάζουμε σε τρυπητό, τα αλατίζουμε και αφήνουμε μία νύχτα.Την άλλη μέρα τα βάζουμε σε μπολ και τα ανακατεύουμε με τις 5 κουταλιές αλάτι. Προσθέτουμε το ξίδι, ανακατεύουμε καλά, στρώνουμε τα ψάρια και τα αφήνουμε 10 ώρες. Μετά αφαιρούμε από τα ψάρια το μεσαίο κόκκαλο και παίρνουμε τα φιλέτα. Τα τοποθετούμε σε γυάλινο βάζο με μάραθο και ρίγανη ανάμεσα. Γεμίζουμε το βάζο με λάδι, το σκεπάζουμε και το φυλάμε σε δροσερό μέρος.



ΨΑΡΟΚΕΦΤΕΔΕΣ ΜΕ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟ














Υλικά:
1 κιλό φρέσκο μπακαλιάρο
ψωμί μπαγιάτικο, χωρίς την κόρα
1 κρεμμύδι πολτοποιημένο
1 μεγάλη ντομάτα
1 κουταλάκι ρίγανη
δυόσμος
αλάτι
πιπέρι

Εκτέλεση:
Αφαιρέστε από το μπακαλιάρο τα κόκαλα και τα χοντρά πετσάκια και λιανίστε τον.
Ζυμώστε τον με το ψωμί που έχετε μουλιάσει, το κρεμμύδι, τη ντομάτα και τα αρωματικά.
Πριν τηγανίσετε τους κεφτέδες, πασπαλίστε τους με αλεύρι.


ΧΤΑΠΟΔΟΣΟΥΠΑ - ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ















Υλικά (για 8 μερίδες):
2 με 3 μικρά χταπόδια
1 ματσάκι κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
3 πατάτες, ψιλοκομμένες σε κύβους
3 καρότα (καθαρισμένα, ψιλοκομμένα σε κύβους
1 ματσάκι άνηθος
1 ματσάκι μαϊντανός
1 ματσάκι σέλινο (ψιλοκομμένα όλα)
ένα τέταρτο κιλού μανέστρα ψιλή
1 κιλό ντομάτες ώριμες περασμένες στο μπλέντερ
3 κουταλιές πελτές αραιωμένος
κόκκινο πιπέρι
μαυροπίπερο, κύμινο, αλάτι (αν χρειασθεί)
λίγο ξίδι, 200 γραμμάρια λάδι, χυμός από 3 λεμόνια

Εκτέλεση:
Ζεματάμε τα χταπόδια και τα κόβουμε μικρά μικρά κομματάκια σε κύβους.
Το ζουμί τους το κρατάμε, γιατί θα το χρησιμοποιήσουμε.
Ρίχνουμε σε μια μεγάλη κατσαρόλα δύο λίτρα νερό, τις πατάτες, τα καρότα, τα κρεμμυδάκια και τα σέλινα, μαζί τους και το λάδι, για να βράσουν επί είκοσι λεπτά.
Κατόπιν βάζουμε τη μανέστρα και το κομμένο χταπόδι και, μόλις πάρουν μια βράση, προσθέτουμε το χταποδόζουμο, τις αλεσμένες ντομάτες και συνεχίζουμε τη βράση
επί δέκα έως δεκαπέντε λεπτά.
Ρίχνουμε κατόπιν τον πελτέ, τον άνηθο, τον μαϊντανό, το ξίδι και τα μπαχαρικά και δοκιμάζουμε, αν χρειάζεται αλάτι ή όχι, και συμπληρώνουμε αναλόγως -επειδή το
χταποδόζουμο συνήθως είναι αλμυρό.
Συνεχίζουμε τη βράση, αφού ανακατέψουμε καλά καλά τα υλικά μας, για άλλα δέκα λεπτά, κατεβάζουμε κατόπιν τη χταποδόσουπα και αμέσως ρίχνουμε σ' αυτήν τον
χυμό του λεμονιού.
Είναι πεντανόστιμη και μοσχοβολάει θάλασσα και λαχανόκηπο.


ΓΙΟΥΒΕΤΣΙ ΜΕ ΡΥΖΙ ΚΑΙ ΠΑΤΑΤΕΣ - ΓΕΡΟΝΤΑ ΔΟΣΙΘΕΟΥ

















Υλικά:
1 κιλό πατάτες
350-400 γρ. Ρύζι καρολίνα
λάδι
αλάτι
πιπέρι
κρεμμυδάκια φρέσκα ψιλοκομμένα ή ξηρά
σκόρδο (προαιρετικά)
μαϊντανός
ντομάτα

Εκτέλεση:
Κόβουμε τις πατάτες στρόγγυλες φέτες.
Τις αλατίζουμε και τις στρώνουμε στο ταψί.
Ρίχνουμε το λάδι και τις ψήνουμε σε δυνατό φούρνο.
Όταν ροδίσουν λίγο ρίχνουμε τη σάλτσα που έχουμε προηγουμένως ετοιμάσει και βρει και το ανάλογο νερό (1 προς 2 ή και 2 και κάτι, αναλόγως το ρύζι).
Όταν αρχίσει να βράζει ρίχνουμε και το ρύζι στο ταψί και το στρώνουμε.
Όταν πιει όλο το νερό το ρύζι και πιάσει και κρούστα αποσύρουμε.
Γίνεται και με βούτυρο.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΜΠΑΔΑΣ



Όλα τα πράγματα που βρίσκονται εντός της Εκκλησίας έχουν και το συμβολισμό τους.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: «Πάσα τελετή και παν επί μέρους στοιχείον αυτής, και το πλέον έτι φαινομενικώς μικρόν και ασήμαντον είναι σύμβολον και εγκρύπτει την υπέρ
λόγον αλήθειαν, την οποίαν συμβολίζει, και ως εκ τούτου έχει δύναμιν και λόγους και σημασίαν».

Ένα από αυτά τα σύμβολα είναι και το κερί – λαμπάδα.

Είναι γνωστό πως οι πρώτοι χριστιανοί χρησιμοποιούσαν το κερί ως μέσο φωτισμού στις συνάξεις τους.
Όταν τον 4ο αιώνα ο Μ. Κωνσταντίνος παύει τούς διωγμούς εναντίον των χριστιανών, έχουμε και την ανέγερση Ναών όπου η Εκκλησία για να διασώσει ένα τμήμα από την ύπαρξή της εντάσσει στη λατρεία το
κερί στο οποίο αποδίδει τούς εξής συμβολισμούς:

1) Το προσφερόμενο κερί μας υπενθυμίζει την εσωτερική μας μεταμόρφωση την οποία πρέπει να επιδιώκουμε.
2) Το άναμμα του κεριού μας παρακινεί να ζητήσουμε από τον Θεό τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος
3) Η φλόγα του κεριού μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να γίνομε φλογεροί ποιητές της πίστεώς μας, της αγάπης, της ειρήνης και της ανεξικακίας.

Το κερί επίσης να υπενθυμίσουμε πως το συναντάμε σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας και κάθε φορά με διαφορετικό συμβολισμό.

Στην Θεία Ευχαριστία, συμβολίζει το φως του Χριστού που δια του Ευαγγελίου λάμπει στις ψυχές μας.

Στο Άγιο Βάπτισμα, έχομε την αναμμένη λαμπάδα που συμβολίζει ότι το νεοφώτιστο πρέπει να βλέπει τα καλά έργα και να δοξάζει τον Θεό. «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των άνθρώπων,
όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσουσιν τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς».

Στο Μυστήριο του Γάμου, το άναμμα των λευκών λαμπάδων συμβολίζει την αγνότητα των ψυχών των νεόνυμφων.

Επίσης το κερί το συναντάμε και στα μνημόσυνα, το οποίο συμβολίζει την παράκλησή μας υπέρ των κοιμωμένων. Να τούς αναπαύει ο Κύριος εν τόπο φωτεινό.

Απ' όλα αυτά καταλαβαίνομε ότι το άναμμα του κεριού δεν είναι απλώς μια τυπική, αλλά μια σπουδαία πράξη στην οποία πρέπει να δώσουμε το ενδιαφέρον που της αξίζει.

ΠΗΓΗ : athos.gr

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ : ΓΙΑ ΤΗ ΝΗΣΤΕΙΑ (2)


«Ἕνα σᾶς λέω, νά τό θυμᾶστε. Ἔχω καί γονεῖς ἀκροατάς ἤ μέλλοντες γονεῖς. Ἐάν τά παιδιά σας ἀπό νήπια -κατά μέτρον φυσικά, ἀλλά ἀπό νήπια- δέν τά μάθετε νά νηστεύουν, μήν περιμένετε νά γίνουν καλά τά παιδιά σας. Σᾶς τό λέγω καί σᾶς τό προσυπογράφω καί θά μέ θυμηθεῖτε. Ἤ ἔτσι, ἤ ἔτσι. Ἐάν τό κάνετε, θά μέ θυμηθεῖτε, καί ἄν δέν τό κάνετε, πάλι θά μέ θυμηθεῖτε. Τήν πρώτη φορά θά μέ θυμηθεῖτε μέ εὐτυχία καί τή δεύτερη φορά θά μέ θυμηθεῖτε μέ δυστυχία σας. Αὐτό νά τό θυμᾶστε. Ἐάν -θά ἐπαναλάβω- τά παιδιά σας δέν τά μάθετε ἀπό νήπια νά νηστεύουν, μήν περιμένετε προκοπή ἀπό τά παιδιά σας. Καί θά στραφοῦν μάλιστα καί ἐναντίον σας! Θά γίνουν πρόστυχα παιδιά, ἀπαιτητικά παιδιά, μέ εὐτελῆ ψυχή, μέ ἀπαιτήσεις φοβερές, χωρίς προσωπικότητα πού νά εἶναι ἰσχυρή. Καί θά εἶναι ὁ καημός σας καί ἡ λύπη σας καί ἡ στεναχώρια σας καί ἡ δυστυχία σας! Σᾶς τό λέγω εἰλικρινά, προσέξατέ το».
     (Σειρά Β΄, ὁμιλία 44η, α΄)


«Μιά φορά ἕνας κύριος μοῦ λέει: «Πῶς νά νηστέψουμε τά παιδιά;». «Τί ἡλικία εἶναι;», ρωτάω. «Εἰκοσιπέντε ἐτῶν» [γελᾶ]. Ὁρίστε, ὁρίστε! Ἄν δέν νηστέψει ἀπό μικρός, ἄν δέν ἐξομολογηθεῖ ἀπό μικρός, γίνεται θηρίο ὁ ἄνθρωπος! Γιά νά μήν στραφοῦν λοιπόν τά παιδιά σας σάν θηρία ἐναντίον σας, ἀκοῦστε αὐτά τά πραγματάκια. Εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, δέν τά λέω αὐτά μόνος μου».
(Σειράχ, ὁμιλία 252η)

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ : ΓΙΑ ΤΗ ΝΗΣΤΕΙΑ



«Ἡ νηστεία εἶναι παθοκτόνος, ὄχι σωματοκτόνος».

(Πράξεις, ὁμιλία 254η)

«Ἄν ὁ ἑλληνικός λαός νήστευε τίς σαρακοστές του, δέν θά ὑπῆρχε ποτέ πρόβλημα εἰσαγωγῆς τυριοῦ, κρεάτων καί δέν ξέρω τί ἄλλα πράγματα. Ἄν νήστευε ὁ ἑλληνικός λαός … Γιά νά δεῖτε ποῦ εἶναι ἡ σταθερότητα ἡ οἰκονομική, καί αὐτό τό λέει ὁ Μέγας Βασίλειος: «Νηστεία, σταθερότης ἀγορᾶς». Ὀρθοτάτη παρατήρηση. Νά, σαράντα τά Χριστούγεννα, πενῆντα τό Πάσχα, ἴσον ἐνενῆντα μέρες, καί ἄλλες δεκαπέντε μέ τριάντα, παραπάνω ἀπό τό ἕν τρίτον. Φτάνομε τό μισό χρόνο, νά μή φᾶμε κρέας!».

(Σειράχ, ὁμιλία 40ή)

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ (2)


ΠΡΟΣΦΟΡΟ














Υλικά
750 γρ. αλεύρι
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
200 γρ. προζύμι
νερό όσο πάρει για να γίνει ζύμη σφιχτή


Εκτέλεση
Στο Άγιον Όρος, πριν αρχίσουμε το ζύμωμα των προσφόρων, ανάβουμε λαμπαδα στο προσκυνητάρι με τις εικόνες της παναγίας και του Αγίου της Μονής, το οποίο βρίσκεται μέσα στο προσφορείο. Η λαμπάδα θα καίει συνέχεια, ώσπου να βγουν τα πρόσφορα από τον φούρνο.Έρχεται ο παπάς, θυμιάζει και διαβάζει την ειδική ευχή. Οι ζυμωτές ψάλλουν το απολυτίκιο του Αγίου Τύχωνος, επισκόπου Αμαθούντος (βλ. Συναξάρι, 16 Ιουνίου).Στη συνέχεια, όσο ζυμώνουν, απαγγέλουν τους Χαιρετισμούς την Παναγίας.
Απόβραδίς \"πιάνουμε\" το προζύμι όπως και στο ψωμί.Την άλλη μέρα κοσκινίζουμε το αλεύρι σε λεκάνη, κάνουμε μια λακούβα στη μέση και ρίχνουμε μέσα το προζύμι.Διαλύουμε το αλάτι σε τόσο νερό, όσο χρειάζεται για να γίνει η ζύμη σφιχτή.Ρίχνουμε το νερό στη λεκάνη και ζυμώνουμε για 20 λεπτά.Μετά σκεπάζουμε με μία πετσέτα τη λεκάνη και αφήνουμε τη ζύμη για 15 λεπτά.Ξαναζυμώνουμε για 10 λεπτά και ξανασκεπάζουμε για άλλα 10 λεπτά.Ζυμώνουμε τρίτη και τελευταία φορά για 20 λεπτα.Έπειτα φτιάχνουμε τα πρόσφορα ως εξής : Πλάθουμε δύο μπαλίτσες και κολλάμε τη μία πάνω στην άλλη. Στην επάνω μπαλίτσα πατάμε δυνατά τη σφραγίδα (κάντε κλικ).Έτσι σχηματίζεται ένα πρόσφορο.Κάνουμε το ίδιο, ώσπου να τελειώσει η ζύμη.Βάζουμε τα πρόσφορα σε ταψί αλευρομένο, τα σκεπάζουμε με καθαρή πετσέτα και τα αφήνουμε σε ζεστό μέρος, ώσπου να φουσκώσουν. Με ένα ψιλό βελόνι τρυπάμε τα πρόσφορα στις τέσσερις γωνιές της σφραγίδας και στη μέση (το βελόνι δεν πρέπει να φτάσει μέχρι κάτω)
.Ψήνουμε σε δυνατό φούρνο για 45 λεπτά περίπου.
 
Κριθαράκι με χταπόδι















Υλικά:
1 κιλό χταπόδι
ένα πακέτο κριθαράκι
1 μεγάλο κρεμμύδι
3 τομάτες τριμμένες
200 γρ. λάδι
1 φλιτζάνι του καφέ κρασί λευκό

Εκτέλεση:
Βράζουμε το χταπόδι σε κατσαρόλα με ένα φλιτζάνι κρασί λευκό.
Δεν προσθέτουμε νερό γιατί θα βγάλει το χταπόδι.
Όταν μαλακώσει το καθαρίζουμε από τις βεντούζες και το κόβουμε σε κομμάτια 2 εκατοστών.
Σε τηγάνι βάζουμε το λάδι και τσιγαρίζουμε το κρεμμύδι.
Μόλις ροδίσει ρίχνουμε την τομάτα και τα κομμάτια χταπόδι.
Προσθέτουμε 1 κιλό νερό και τα αφήνουμε να βράσουν για 5 λεπτά.
Έπειτα τα αδειάζουμε σε ένα πήλινο και ρίχνουμε το κριθαράκι και μια κουταλιά χταποδόζουμο.
Ψήνουμε για 15 λεπτά στους 180 βαθμούς.
Μόλις τραβήξει τα υγρά του, είναι έτοιμο.


ΜΑΡΑΘΟΠΙΤΑ
Υλικά:
1 κιλό μάραθο ψιλοκομμένο
2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
3 κουτ. σούπας λάδι
2 φύλλα δυόσμου ψιλοκομμένα ή
1/2 κουτ. γλυκού αποξηραμένο δυόσμο
αλάτι, πιπέρι

Για την ζύμη:
1/2 κιλό αλεύρι
1 ποτήρι νερό
3 κουτ. σούπας λάδι
2 κουτ. σούπας λεμόνι
1 κουτ. σούπας ρακή
1 κουτ. γλυκού αλάτι

Εκτέλεση:
Βάζουμε ένα ποτήρι νερό σε κατσαρόλα και μάζουμε το μάραθο και το κρεμμύδι να μαραθούν, προσθέτουμε λίγο λάδι, αλάτι και πιπέρι και ψήνουμε για μισή ώρα. Στραγγίζουμε το μείγμα μας. Ετοιμάζουμε την ζύμη και την αφήνουμε για μία ώρα να ξεκουραστεί. Μετά την χωρίζουμε σε μπαλάκια μεγέθους καρυδιού, ανοίγουμε λίγο στην παλάμη μας και βάζουμε μέσα 1 κουταλάκι μάραθο. Τραβάμε τη ζύμη γύρω-γύρω να κλείσει μέσα το μάραθο και πατάμε να γίνει πιτάκι. Τηγανίζουμε σε λάδι μέχρι να ροδίσουν και από τις δύο πλευρές.


ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ ΑΛΑΔΩΤΟ












Υλικά:
2 πακέτα μακαρόνια νούμερο 3

Υλικά για την μπεσαμέλ:
1 ποτήρι φυτικό γάλα σε σκόνη αραιωμένο σε 8 ποτήρια νερό
10 κουταλιές αλεύρι

Υλικά για την σάλτσα:
1 ποτήρι συμπυκνωμένος χυμός ντομάτας
1 μεγάλο κρεμμύδι
1 ποτήρι αμυγδαλόψιχα χονδροκομμένη
Αλάτι, πιπέρι

Εκτέλεση:
Βράζουμε τα μακαρόνια με νερό και αλάτι.
Κατόπιν, τα σουρώνουμε ως συνήθως.
Όσο βράζουν ετοιμάζουμε:

Σάλτσα:
Σωτάρουμε το κρεμμύδι σε λίγο νερό.
Ρίχνουμε την τριμμένη αμυγδαλόψιχα, τη ντομάτα, το αλάτι, πιπέρι και σκόρδο.
Όταν μελώσει η σάλτσα, κατεβάζουμε από την φωτιά.

Μπεσαμέλ:
Κτυπάμε το αραιωμένο «γάλα» με το αλεύρι.
Όταν ενωθούν, τα βάζουμε σε σιγανή φωτιά να πήξουν, αλλ’ όχι να βράσουν.
Ρίχνουμε λίγο αλάτι.

Αφού σουρώσουμε τα μακαρόνια, τα στρώνουμε στο ταψί και τα ανακατεύουμε με την σάλτσα.
Κατόπιν απλώνουμε την μπεσαμέλ και ψήνουμε σε μέτριο φούρνο, επί μισή ώρα, ώσπου το φαγητό να ροδίσει.

Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΟΡΟΥ - ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΕΝΝΟΙΕΣ

Το Πρόσφορο είναι το ψωμί που προσφέρουμε στον Ναό, για να τελεσθεί η Θεία Ευχαριστία. Μαζί με το κρασί, ως Τίμια Δώρα (άρτος και οίνος), προτού μεταφερθούν με τη Μεγάλη Είσοδο στην Αγία Τράπεζα, τοποθετούνται στην Πρόθεση (προ + τίθημι = προθέτω), όπου με την τελετή της Προσκομιδής θα προετοιμασθούν για τη Θεία Λειτουργία. Στην Προσκομιδή τμήματα του Προσφόρου θα τοποθετηθούν τελετουργικά στο Δισκάριο και λίγο κρασί στο Άγιο Ποτήριο.

Το στρογγυλό σχέδιο του Προσφόρου συμβολίζει την κοιλιά της Παρθένου Μαρίας, απ' όπου προήλθε (γεννήθηκε) ο μονογενής Υιος της. Πάνω στο Πρόσφορο υπάρχει ανάγλυφο σχέδιο, που σχηματίζεται από σφραγίδα.
Από το κέντρο του Προσφόρου βγαίνει ο Αμνός, δηλ. το κεντρικό τετράγωνο του σχεδίου με τα γράμματα: ΙΣ ΧΣ ΝΙ ΚΑ (Ιησούς Χριστός νικά). Τα γράμματα αυτά πρέπει να είναι ευδιάκριτα και να φαίνονται καθαρά. Λέγεται Αμνός (αρνάκι), γιατί ο προφήτης Ησαϊας προφήτευσε ότι ο Μεσσίας σαν ένα άκακο αρνάκι θα οδηγηθεί στη θυσία. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος επιβεβαίωσε αυτή την προφητεία, όταν έδειξε στους μαθητές του τον Μεσσία και είπε: "Να ο αμνός του Θεού" (Ιωάν.1α', 29). Επίσης ο Απόστολος Πέτρος στην Α Επιστολή (1α, 18-19) γράφει:"Ελυτρώθητε εκ της ματαίας υμών αναστροφής... τιμίω αίματι ως αμνού αμώμου και ασπίλου Χριστού".


Το σχέδιο του Προσφόρου περιέχει επίσης τη μερίδα της Παναγίας με τα γράμματα Μ και Θ, δηλ. Μήτηρ Θεού. Η τριγωνική μερίδα της Παναγίας τοποθετείται δεξιά του Αμνού στο Δισκάριο με τα λόγια: 'Εις τιμήν και μνήμην της υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, και αειπαρθένου Μαρίας, ης ταις πρεσβείαις πρόσδεξαι, Κύριε, την Θυσίαν ταύτην εις το υπερουράνιόν σου Θυσιαστήριον. (Συνεχίζει με τον 10ο στίχο του 44ου ψαλμού) Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη'. (Δηλαδή: Προσφέρουμε τη μερίδα αυτή προς τιμή και μνήμη της υπερευλογημένης ένδοξης Κυρίας μας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, με τις πρεσβείες της οποίας δέξου, Κύριε, τη Θυσία αυτή στο υπερουράνιό σου Θυσιαστήριο. Τιμητικά στάθηκε η Βασίλισσα στα δεξιά σου με ιματισμό χρυσό ντυμένη, στολισμένη). Η Παναγία στη Βασιλεία του Θεού έχει το πρωτείο τιμής.
Από τα εννέα τριγωνάκια, που βρίσκονται στο δεξί μέρος του προσφόρου, εξάγονται οι μερίδες των αγγέλων και όλων των αγίων και τοποθετούνται αριστερά του Αμνού. Οι άγιοι που μνημονεύονται είναι οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ανάργυροι, οι Θεοπάτορες μαζί με τον άγιο της ημέρας και τελευταίος ο Πατέρας της Εκκλησίας που συνέγραψε την τελούμενη Θεία Λειτουργία. Οι άγιοι, επειδή δεν έχει γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου και δεν έχουν εισέλθει ακόμα στον Παράδεισο, ωφελούνται κι αυτοί από τη μνημόνευση στις Θείες Λειτουργίες. Εξάλλου και στον Παράδεισο θα προχωρούν από 'δόξης εις δόξαν', δηλ. θα βελτιώνεται η κατάστασή τους και θα απολαμβάνουν σταδιακά μεγαλύτερες θείες ευλογίες. Επίσης, κατά τον Καβάσιλα προσφέρεται η αναίμακτη θυσία ως ευχαριστία στον Θεό, που μας έδωσε τους αγίους. Αυτοί αποτελούν τα πρότυπα όλων των χριστιανών, αυτοί τους καθοδηγούν και μεσιτεύουν γι' αυτούς με τις προσευχές τους.
Από άλλα τμήματα του Προσφόρου εξάγονται οι μερίδες υπέρ των ζώντων και των κεκοιμημένων, οι οποίοι ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτές τοποθετούνται εμπρός από τον Αμνό και, όταν πριν τη Θεία Κοινωνία κατά τη συστολή (ένωση) Σώματος και Αίματος ο Λειτουργός τις ρίχνει στο Δισκοπότηρο, λέει συγχρόνως τα ακόλουθα αξιοπρόσεκτα λόγια:"Απόπλυνον, Κύριε,τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω Αγίω· πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων σου των αγίων. Αμήν". (Δηλαδή: Σβήσε εντελώς, Κύριε, τις αμαρτίες όσων εδώ μνημονεύθηκαν δούλων Σου με το Αίμα Σου το Άγιο· με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και όλων Σου των αγίων. Αμήν). Στήν αρχή της Προσκομιδής ο Ιερουργός υψώνει (σηκώνει ψηλά) το Πρόσφορο μέχρι το μέτωπο και μ αυτή την κίνηση συμβολίζει την ύψωση του Χριστού στον Σταυρό, όπου έχυσε το τίμιο Αίμα Του για τη σωτηρία των ανθρώπων.


ΠΗΓΗ : Εκδοση της Ιεράς Μονής Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ 18-11-2012 ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΔ΄ (Θ' ΛΟΥΚΑ) – Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

                    




















ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ ΑΓΙΟΙ - ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ - ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ - ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

  • Ο ΑΓΙΟΣ ΠΛΑΤΩΝ
  • Ο ΑΓΙΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ
  • ΤΟ ΑΓΙΟ ΝΗΠΙΟ
  • Ο ΑΓΙΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ από την Παλαιστίνη
  • ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΖΑΚΧΑΙΟΣ ο Διάκονος και ΑΛΦΑΙΟΣ
  • Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
  • Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ο Νεομάρτυρας από την Παραμυθιά της Ηπείρου


ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
 
ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ Β´ 14 - 22

14 αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, 15τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, 16 καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ· 17 καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς, 18ὅτι δι’ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ Πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα. 19 ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, 20 ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, 21 ἐν ᾧ πᾶσα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· 22ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς 
κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.


Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

14Διότι αυτός είναι η ειρήνη όλων μας, ο οποίος τον Ιουδαϊσμόν και τον Εθνισμόν, τα δύο αυτά τα έκαμεν ένα, εκρήμνισε και διέλυσε το μεσότοιχον του Νομου, που σαν ανυπέρβλητος φραγμός εχώριζε τους δύο λαούς· 15δηλαδή κατέλυσε και εξηφάνισε την έχθραν, που εχώριζε τους δύο λαούς, αφού κατήργησε με την θυσίαν της σαρκός αυτού τον νόμον των εντολών, ο οποίος έδιδε διαταγάς, που εδέσμευαν τον άνθρωπον. Και κατήργησε τον παλαιόν Νομον, δια να αναδημιουργήση και ενώση τους δύο αυτούς λαούς δια του εαυτού του εις ένα νέον άνθρωπον, χαρίζων τοιουτρόπως ειρήνην μεταξύ των· 16και να συμφιλιώση προς τον Θεόν τους δύο λαούς, ενωμένους εις ένα πνευματικόν σώμα δια της σταυρικής του θυσίας, θανατώσας εν τω προσώπω του και εξαφανίσας την εχθράν και το μίσος. 17Και αφού κατέβη εις την γην, εκήρυξε το χαρμόσυνον μήνυμα της ειρήνης εις σας που εζούσατε μακράν από τον Θεόν, και εις ημάς που ήμεθα κοντά του. 18Διότι δια του Χριστού οδηγούμεθα και πλησιάζομεν προς τον Θεόν Πατέρα και οι δύο λαοί με το αυτό Αγιον Πνεύμα. 19Αρα δεν είσθε πλέον ξένοι, όπως προηγουμένως, και προσωρινοί πολίται της Εκκλησίας του Χριστού, αλλ' είσθε συμπολίται όλων των αγίων, και οικιακοί του Θεού. 20Εχετε δε κτισθή επάνω στον πνευματικόν θεμέλιον των Αποστόλων και των προφητών εις μίαν πνευματικήν οικοδομήν, την Εκκλησίαν, της οποίας ακρογωνιαίος και θεμελιακός λίθος είναι αυτός ούτος ο Ιησούς Χριστός. 21Επάνω δε εις αυτόν και με την δύναμιν αυτού όλη η οικοδομή συναρμολογείται και αυξάνεται κατά τρόπον αρμονικόν, ώστε να γίνη ναός άγιος, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. 22Εις αυτόν δε τον ναόν δια του Ιησού Χριστού οικοδομείσθε και σεις μαζή με τους άλλους πιστούς, δια να γίνετε κατοικία, εις την οποίαν θα μένη ο Θεός με το Πνεύμα του. 

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΒ´ 16 - 21
 
 16 Εἶπε δὲ παραβολὴν πρὸς αὐτοὺς λέγων· Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· 17 καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; 18καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, 19καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. 20εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; 21 οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν.


Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

16 Είπε δε προς αυτούς και την εξής παραβολήν· “κάποιου πλουσίου ανθρώπου εσημείωσαν εξαιρετικήν ευφορίαν τα χωράφια του. 17 Και αυτός έπεσεν αμέσως εις αγωνιώδην συλλογήν και μέριμναν, λέγων· Τι να κάμω, διότι δεν έχω που να συγκεντρώσω και αποθηκεύσω τους καρπούς των χωραφιών μου; 18 Και ύστερα από μεγάλην σκέψιν είπε· τούτο θα κάμω· Θα κρημνίσω τας αποθήκας μου και θα οικοδομήσω άλλας μεγαλυτέρας, και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου. 19Και θα πω εις την ψυχήν μου· Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά αποθηκευμένα για έτη πολλά· απόλαυσε την ζωήν, αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου. 20 Αφού δε ετοίμασε όλα και πριν προλάβη τίποτε από αυτά να απολαύση, του είπεν ο Θεός· ανόητε από την κακίαν σου άνθρωπε και απερίσκεπτε, αυτήν την νύκτα, που επίστευσες ότι θα αρχίση η απολαυστική ζωη σου, απαιτούν να πάρουν από σε χωρίς αναβολήν την ψυχήν σου· αυτά δε που έχεις ετοιμάσει, εις ποίον τώρα ανήκουν; 21 Ετσι παθαίνει και αυτό το τέλος έχει εκείνος, που εγωϊστικά θησαυαρίζει δια τον ευατόν του και δεν προσπαθεί να αποκτήση τον πλούτον των καλών έργων, εις τα οποία ευχαριστείται ο Θεός”. 
ΠΗΓΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ


«Διατί οὐχί μᾶλλον ἀδικεῖσθε; διατί οὐχί μᾶλλον ἀποστερεῖσθε;»  (23-11-80)